طرازی ظنّ برد کاو از طرازست

حجازی نیز گوید از حجازست

چنان خوش‌خو چنان مردم نوازست

که گویی هر کس او را طبع سازست

بدان گوهر ز شاهان سر فرازست

بدین جوهر ز مردم بی نیازست

نه مروست که بوم تن گدازست

نه شهرست این که چاه شست بازست

که راه روز هجر من درازست

دلم از تو نیازی بی نیازست

اگر کار جهان امید و آزست

همه کس را بدین هر دو نیازست

همه کس را ز دل شادی و نازست

مرا از تو همه سوز و گدازست

چه جای این سخنهای درازست

چه وقت این همه گشّی و نازست

زلف تو مگر جانا امید و نیازست

زیرا که چنین هر دو سیاه است و درازست

بسته ست به جعد تو دل من نه عجب زآنک

دلها همه در بسته امید و نیازست

باربد زخم و سرکش آوازست

شادی افزای و رنج پردازست

راز این کلبه نفس غمّازست

عقل کل گنج‌خانهٔ رازست

دوزخی در شکم که این آزست

سگی اندر جگر که این رازست

راز این کلبه نفس غمّازست

عقل کل باز خانهٔ رازست

ملک را قهر و لطف انبازست

ورنه همچون دهل پر آوازست

تا پدر زنده با تو دمسازست

چون پدر مرد خصم و انبازست

امید وصل تو کاری درازست

امید الحق نشیبی بی‌فرازست

طمع را بر تو دندان گرچه کندست

تمنا را زبان باری درازست

ره بیرون شد از عشقت ندانم

[...]

عشق را با دل من صد رازست

در غم بر دل مسکین بازست

چرخ در کشتن من میکوشد

یار با چرخ درین انبازست

ناز برد از حد و با روی چنین

[...]

رهی خواهی شدن کان ره دراز‌ست

به بی‌برگی مشو‌، بی‌برگ و ساز‌ست

بدو گفتند یک دم عمر بازست

سخن گفتن هنوزت با ایازست

نمازت توشه راه درازست

ولی او ازنمازت بی نیازست