نه فلک را به کام بگذاریم

پنج و چار و سه را بینباریم

بی عارض گلرنگ تو ما خسته خاریم

نا خورده می وصل تو در رنج خماریم

زان زلف پژولیده و ناخفته دو چشمت

چون چشم تو و زلف تو بیخواب و قراریم

گفتی ببر از جانت اگر جوئی وصلم

[...]

به نقدْ امشب چو با هم سازگار‌یم

نظر بر نسیهٔ فردا چه داریم؟

گردنش به طوق زر درآریم

با طوق زرش به تو سپاریم

تیغ اگر بایدت‌، در او آریم

ورنه بندش کنیم و بسپاریم

ما ننگ وجود روزگاریم

عمری به نفاق می‌گذاریم

محنت‌زدگان پر غروریم

شوریده‌دلان بیقراریم

در مصطبه عور پاکبازیم

[...]

ما مرد کلیسیا و زناریم

گبری کهنیم و نام برداریم

دریوزه گران شهر گبرانیم

شش‌پنج‌زنان کوی خماریم

با جملهٔ مفسدان به تصدیقیم

[...]

ای دریغا نیست از کس یاریم

عمر ضایع گشت در بی‌کاریم

که تا امروز ازینجا بهره داریم

برای دیگران ما هم بکاریم

بدین تشریف و خلعت شهریاریم

بکَرَّمنا کبیر و کامگاریم

چنان از کردهٔ خود شرمسار‌یم

که روی عذر خواهی هم نداریم

که چون این نیم‌جان ما از تو داریم

به‌جانت تا بود جان‌، حق‌گزار‌یم

که ما از بندگان شهریاریم

بدیدار تو روشن روزگاریم

دلی پر خون و جانی سوگواریم

بجز این چیز دیگر مینداریم

تو یاری در حققت مات یاریم

تو برداری و مایت پایداریم

همه از کارگاه کردگاریم

همه از سرّ صنعش آشکاریم

کریمیم و رحیم و بردباریم

کجا مر بندگان ضایع گذاریم

قضا رفتست و ما تسلیم یاریم

فتاده این زمان در پای داریم

من و تو این زمان دیدار یاریم

در این خلوت حقیقت پایداریم

کنون ای عقل اینجا راز داریم

یقین ما هر دو در دیدار یاریم