ای سبک روح این چه دلداری است

وی گرانمایه این چه غمخواری است

به عشق‌اندر، صبوری خام‌کاری است

بنای عاشقی بر بی‌قراری است

هر ذره که هست اگر غباری است

در پردهٔ مملکت به کاری است

در هر چه از اعتدال یاری است

انجامِشِ آن به سازگاری است

جان داروی طبع سازگاری است

مردن سبب خلاف کاری است

هر گنج که در درون غاری است

بر دامن او نشسته ماری است

در خاک مپیچ کو غباری است

با طبع مساز کو شراری است

مرا کار با نغز‌گفتار‌ی است

همه کارِ من خود غلط‌کاری است

جهانی که با این‌چنین خواری است

نه در خورد چندین ستمگاری است

خانه‌برِ مُلک، ستم‌کاری است

دولتِ باقی ز کم‌آزاری است

دادگر‌ی شرط جهان‌داری است

شرط جهان بین که ستمکاری است

در وی ازو این چه وفاداری است؟

غم نخوری این چه جگرخواری است؟»

در عشق قرار بی‌قراری است

بدنامی عشق نام‌داری است

چون نیست شمار عشق پیدا

مشمر که شمار بی‌شماری است

در عشق ز اختیار بگذار

[...]

ای صاحبی که دست تو در معجز سخا

محسود موج قلزم و ابر بهاری است

دریا ز رشک طبع تو در ناله کردن است

ابر از جفای دست تو در اشکباری است

گردون که پرده ئیست ز زنگار روزگار

[...]

تشنیعِ خلق برمن ازین خاک ساری است

وین آب دیر شد که در این جوی جاری است

ما خوف راملامتِ افسرده کرده ایم

آری همیشه شیوه افسرده خواری است

ما بی خبر که عینِ بقا در فنایِ ماست

[...]

مردن عاشق نه ز غمخواری است

کز پی جان غمزده به دلداری است

وجود اندر کمالِ خویش ساری است

تعیّن‌ها امورِ اعتباری است

دو دیگر زان مماتِ اختیاری است

سیم مردن مر او را اضطراری است

جهان خود جمله امر اعتباری است

چو آن یک نقطه که اندر دَوْر ساری است

که شاها، این گهرهای نثاری است

نه زیبای قبول شهریاری است