فلک چون آهنین دیوار گشته

ستاره از روش بیزار گشته

بت بربر ز رویت خوار گشته

همان بتگر ز بت بیزار گشته

به چشمش روی مادر مار گشته

همیدون مهر ویرو خوار گشته

به جسمش جان شیرین خوار گشته

به زیرش خز و دیبا خار گشته

ز طبعی در هوا بیدار گشته

به طبعی در هوا بیزار گشته

ز ماهی بی کس و بی یار گشته

به شاهی بر جهان سالار گشته

منم پیش تو چونین خوار گشته

توی از من چنین بیزار گشته

من از مستی جنان هشیار گشته

ز خواب ابلهی بیدار گشته

ای از همه خلق اختیار گشته

دین را سبب افتخار گشته

در کسب معالی دلیر بوده

بر اسب معانی سوار گشته

گردون ، که زمین را در و قرارست

[...]

همه از درد زن خون بار گشته

وزان خون خاک چون گلنار گشته

جمالش با ملاحت یار گشته

ز هر دو شاه برخوردار گشته

چو هستی بر دل اسرار گشته

ز شاخ عشق برخوردار گشته

ز کیش خویشتن بیزار گشته

بجان قربان راه یار گشته

فلک از میغ گوهر‌بار گشته

هوا زنگی مردم‌خوار گشته

کنون ذاتم که جانم یار گشته

ز سرّ عشق برخوردار گشته

عیانش منکشف دلدار گشته

ولیکن خویشتن بیزار گشته

ز دید خویشتن بیزارگشته

حقیقت صاحب اسرار گشته

منم مست و تویی هشیار گشته

کنون از جسم و جان بیزار گشته

ز جنبیدن فلک بی کار گشته

ستاره در رهش مسمار گشته

لب از باد نفس افکار گشته

خمارین نرگسش بیمار گشته