که تا در دوزخ اسراری که دارد

میان سوز و آتش چون نگارد

عذاب این جهان دوران سرآرد

عذاب آن جهان پایان ندارد

مشعبد وار زیر حقه دارد

نه چندان مهره کانراکس شمارد

عدوی توبتی از سنگ دارد

عجب نبود که بروی سنگ بارد

زنی، شکّر، زتود اطلس نگارد

ز کس، ناکس، زناکس، کس برآرد

دلم از پستهٔ او شور دارد

ازان از دیده آب شور بارد

چو چشمه می‌کند وزنی ندارد

چه کفهست اینکه وزنی مینیارد

ترا دانش بدان در کار آرد

ز بی راهی ترا در راه آرد

اگر غواص نبود دُر که آرد‌؟

همان باران رحمت بر که بارد‌؟

سحاب لطف از یک قطره بارد

دو عالم را پر از رحمت بدارد

ترا در ره بهمّت پاس دارد

منازل یک بیک بر تو شمارد

کند اعمال و ناکرده شمارد

نظر بر گفت و کرد خود ندارد

وجود اودل و دنیا ندارد

سر همت به عقبی در نیارد

چو همت بر زمان خود گمارد

همان ساعت برنگ خود گذارد

هر آن کو انتظار وقت دارد

که تا وقتش برنگ خود برارد

از آن ساغر که دل طاقت ندارد

بجز منصور این طاقت نیارد

هر آن تخمی که کارند آن برآرد

ولی در عاقبت پائی ندارد

بدین ما هر آنکو رغبت آرد

دمی در دین ما او پای دارد

دگر از برج غیبت سر برآرد

زوال آخر حقیقت می ندارد

چهل روز دگر کردش عطارد

نظرها خود بسی در عین وارد