داند اعمی که مادری دارد

لیک چونی به وهم در نارد

واندران شهر مرغ نگذارد

زآنکه در ساعتش بیوبارد

چون تصعد کند فرو بارد

فصد تسکینی اندرو آرد

دشمنش را اجل دوان آرد

که هوا مر ورا هوان دارد

شیر روباه را نیازارد

لیک صد گور زنده نگذارد

آنکه صدساله را به حرب آرد

بی‌شک او را به کشته انگارد

نه هرآنکس که کرسیی دارد

مشکل سایلی برون آرد

عامل ار هیچ شرط بگذارد

خرد او را به شحنه بسپارد

علم آنجا چو رخ به خلق آرد

مزد دانش به خلق نگذارد

تا از او جانور نیازارد

جز به مردار سر فرو نارد

گر ترا خشم و آز بگذارد

بر زمین موری از تو نازارد

آن طلب کن که داند و دارد

تا تو از وی وی از تو نازارد

آن چنانش نگاه می‌دارد

که یکی دم به هرزه برنارد

نه که چون ژاله‌ای فرو بارد

خانه را بر سرت فرود آرد

گرچه خود را به آب بسپارد

مر هبا را هوا نگهدارد

مرکبش هیأت فلک دارد

که بر اعداش خاک می‌بارد

هرکه او عدل خویش بگذارد

ظالمی را خدای بگمارد

در رضا دین به نفس نسپارد

خشم را در نهاد نگذارد

هرکه این کنج و گنج بگذارد

کس از او او ز کس نیازارد

خسروا ، چون تو آسمان نارد

خدمت و زمانه بگزارد

باد را هیبت تو بر بندد

کوه را حملهٔ تو بردارد

پای تو فروش محمدت سپرد

[...]