آتش در زن بهر چه دارد یارت

و اندیشه مکن ازین برآید کارت

چون سوخته گردد ای پسر آثارت

باقی ببقای او شود انوارت

خه از کجات پرسم چونست روزگارت

ما را دو دیده باری خون شد در انتظارت

در آرزوی رویت دور از سعادت تو

پیچان و سوگوارم چون زلف تابدارت

ما را نگویی ای جان کاخر به چه عنایت

[...]

من ز پیکانِ تیر تیمارت

آه نکنم ز بیم آزارت

شب روز کنم، روز شب اندر کارت

با خلق جهان تبه کنم بازارت‌

چشمم همی بخواهد دیدارت

گوشم همی بخواهد گفتارت‌

همّت بلند کردند این هر دو

هر چند نیستند سزاوارت‌

تب کرد اثر در گل عنبر بارت

اینک خوی تب نشسته بر گل‌زارت

بیمار بس است نرگس خون‌خوارت

بیماری را چکار با گلنارت

که ای کهبد به حق کردگارت

که ایمن کن مرا در زینهارت

اگر زیبارخی رفت از کنارت

از او زیبا‌تر اینک ده هزارت

بادی بفرستش از دیارت

خاکیش بده به یادگارت

چو دولت رفت بر تخت امارت

مه تاجش پذیرفت استدارت

وزیری جست فحل و شهم و مقبل

که باشد در همه کارش مهارت

بسازد کار عقبی از کفایت

[...]

ای شکر خوشه‌چین گفتارت

سرو آزاد کرد رفتارت

بس که طوطی جان بزد پر و بال

ز اشتیاق لب شکر بارت

خار در پای گل شکست هزار

[...]

زهی روز قیامت روز بارت

خلایق سر به سر در انتظارت

گنه کاران بر جان خورده زنهار

همه جان بر کف اندر زینهارت

کجا پیغمبری دانی که آن روز

[...]

ازین هر قسم در ذوق و اشارت

بصد گونه توان کردن عبارت

ترا گفتند جان را ده طهارت

تو تن را می‌کنی دایم عمارت

چو عشقت کرد نقد عقل غارت

کنون جانیست وز تو یک اشارت

زر و سیم و قبول و کار و بارت

نیاید در دم آخر بکارت

نخواهد جز بعُقبی در عمارت

شود قانع دهد دنیا بغارت

به پنداری ببردی روزگارت

تو این را کیستی با این چه کارت

چو در یک‌دل بوَد صد‌گونه کارت

تو صد‌دل باش اندر عشقِ یار‌ت

بنه تن تا نمالد روزگارت

چنین رفتست بادیگر چه کارت