ز جام می همی بارید شادی

چو از مستی جوانمردی و رادی

بدو گفت ای بهشت کام و شادی

به تو یزدان نموده اوستادی

ندانم تو بدو چون او فتادی

به مهر او را دل از بهر چه دادی

ازیشان خود تو از جمشید زادی

تو نیز آن گوهرت بر باد دادی

ترا بی من بزرگی باد و رادی

مرا بی تو درستی باد و شادی

نه باجی بر یکی کشور نهادی

نه شهری را به پیروزی گشادی

چرا چون خواندمت پاسخ ندادی

دلم بیهوده بر آتش نهادی

مگر چون من بدان در سخت شادی

که چون گنجش به خاک اندر نهادی

به حق آنکه او بود ابر رادی

بجای برق، خنده‌ش بود و شادی

گشاده دست شادی بند رادی

گرفته باز رادی کبگ شادی

نه مرغی و نه تیری و نه بادی

درین باغ از شبستان چون فتادی

به گوراب از کدامین تخم زادی

تن سیمین بدادی یا ندادی

به گفتاری زبان را برگشادی

وگرچه مر مرا دشمان دادی

بس است این داغ کم بر دل نهادی

بس است این چشمه کز چشمم گشادی

توی بخت مراهمتهای رادی

توی جان مرا همتای شادی

چرا درد دگر بر من نهادی

بلا را راه در جانم بدادی

همی بارد ز ابرش قطر رادی

همه روید ز خاکش تخم شادی

خدایا بر جهانم کام و فرمان روان دادی

بمدح و آفرین من زبان خلق بگشادی

ز دشمن کین من جستی ز دولت داد من دادی

بدان کز من نبیند کس بلا و رنج آزادی

بمستی و بهشیاری بخواندن دل مرا دادی

[...]

ای ترک به گنجه از کجا افتادی

کاندر دل و جان من فکندی شادی

یک بوسه مرا به مستی اندر دادی

ای ترک همیشه مست و خرم بادی

بسته مشواد آنچه به نصرت بگشادی

پاینده همی بادا هرچ آن تو نهادی

همواره همیدون به سلامت بزیادی

با دولت و با نعمت و با حشمت و شادی