کفش با جام باده شاخ شادیست

و لیکن شاخ شادی باغ دادیست

جامهٔ سرخ مایهٔ شادیست

سال و مه بخت از او به آزادیست

هر چند که میل تو سوی بیدادی ست

یک ذره غمت به از جهانی شادی ست

از ما گله می کنی و لیکن ما را

از بندگی تو صد هزار آزادی ست

آه از درد و غم و بیدادیست

هوی هوی می‌خوران از شادیست

که مرا از بندگیت آزادیست

بی‌تو بر من محنت و بیدادیست

چون به آزادی نبوت هادیست

مؤمنان را ز انبیا آزادیست

به حکمی کان به سخن تند بادیست

گیاهی را نه جای ایستادیست

راهت از نردبان آزادیست

در جهانی که سربسر شادیست

بدو گفت کاین مرد شدادیست

ازین او بدین‌گونه او عادیست

این نه صوفیگری و آزادیست

بلکه کیدیگری و قوادیست

در دیاری که ز فقر آبادیست

بندگی خاک ره آزادیست

عشق اول او سرود و شادیست

بیرون ز آهنگ نامرادیست

بهل این خاکدان شاها که بادی ست

که از شاهان منادی بر منادی ست

شادم از او گر غم وگر شادیست

معنی این بندگی آزادیست

بهر کشور که محروم از مرادیست

بدرگاهش چو آید کیقبادیست

شوق این غم از پی آن شادی‌ست

این خرابی بهر آن آبادی‌ست

چو برهان هادی این صعب وادیست

بود روشن که برهان نور هادیست