خدا از بهر من نیکی دهادش

برفته نام و مهر من ز یادش

چو زو بستد هزاران بوسه دادش

گهی بر چشم و گه بر دل نهادش

آنچنان شو به حیرت آبادش

که دگر یاد ناید از یادش

به دل و عدل سرو آزادش

به دو چشم و چراغ دامادش

عرصهٔ خلد شد دل از دادش

نافهٔ مشک شد گل از بادش

چو کار از مهد با میدان فتادش

جهان از دوستی در جان نهادش

گلی دیدم نچیدم بامداد‌ش

دریغا چون شب آمد برد بادش

چو یوسف گم شد از دیوان دادش

زمانه داغ یعقوبی نهادش

نه چندان دل‌خوشی و مهر دادش

که در صد بیت بتوان کرد یادش

به شادروان شیرین برد شادش

به رسم خواجگان کرسی نهادش

هم بدان پیک نامه‌ور دادش

سوی آن نامور فرستادش

زان جوانی که در سر افتادش

نامد از پند پیر خود یادش

خیر کان نکته رفت بر یادش

کرد حالی ز کشتن آزادش

کردش آزاد و دلخوشی دادش

بر سر شغل خود فرستادش

چو از هر یک بدانم اعتقادش

بسازم کار هر یک بر مرادش

چو شد زنده بسی سوگند دادش

که بپذیر و مده دیگر ببادش

ازو می‌خواست چیزی، می ندادش

بسی بر پیش دکان ایستادش

چو شد سیراب آمد کبک یادش

ولی تا کبک گفتی برد بادش

بسوی بام رفت و در گشادش

بیک ساعت سلاح و تیغ دادش

ز مهر گل بجوش آمد نهادش

ز بی صبری دل از کف شد چوبادش