الا تا در جهان کون و فسادست

وزیشان خاک مبدا و معادست

نه ابرست آن تو گفتی تند بادست

کجا در کوه خاکستر فتاده‌ست

خدای آسمان هر چند رادست

همه چیزی به یک بنده نداده‌ست

زینت باغ ماه خرداد است

گر به باده گرایی از دادست

بت نو شاد گشت گلبن و باغ

گویی از حسن و زیب نو شادست

بلبلان را که خطبه خوان شده اند

[...]

چون گریبان به ناز بگشادست

عامل او را سه توله زر دادست

جور با حکم او همه دادست

عمر بی‌یاد او همه بادست

پیش نااهل چهره نگشادست

نقش او پیش او بر استادست

مرد را عقل دیده و دادست

غذی روح باده و بادست

گفت این گرچه سخت بنیادست

نه نهادش نهاده بر بادست

کاین چه آشوب و بانگ و فریادست

باز گو کز که بر تو بیدادست

به وجود تو خلق از آن شادست

عمر با دانش تو همزادست

کان عمامه نه بهر آن دادست

کز وجود تو خوشدل و شادست

بر من این درد کوه پولادست

چون تو زین فارغی ترا بادست

حمیدالدین ، در انواع محامد

که از مادر نظیر تو نزادست

ره آزادگی خلقت نمودست

در فرزانگی طبعت گشادست

تویی گردون فراز دهر و در دهر

[...]

رخت مه را رخ و فرزین نهادست

لبت بیجاده را صد ضربه دادست

چو رویت کی بود آن مه که هر مه

سه روز از مرکب خوبی پیادست

کجا دیدست بیجاده چنان خال

[...]

از خواص سخای مجد کرم

که همه دین و دانش و دادست

آنکه گردون در انتظام امور

تا که شاگرد اوست استادست

آنکه تا بنده می‌خرد جودش

[...]

تو آن فرزانهٔ آزاد مردی

که آزادی ز مادر با تو زادست

دلت گر یک زمان در بند ما شد

به ما بر دست فرمانت گشادست

اگر بی‌تو نشستی بود ما را

[...]

ای بزرگی که دین یزدان را

لقبت صد کمال نو دادست

دان که من بنده را خداوندی

میوه و گوشتی فرستادست

میوه در ناضج اوفتاد و کسی

[...]

دوستی دی سخنی خوش میگفت

دوستی کو بسخن استادست

که کمال الدین محمود الحق

پسری سخت کریم ورادست

در وی انصاف بسی معنی هاست

[...]

بخدائی که هر که بنده اوست

در دو عالم حقیقت آزادست

کاصفهان بی حضور مخدومان

اصفهان نیست وحشت آبادست