زمین نَسپَرد شیر با داد تو

روان و خرد کشته بنیاد تو

که داند صفت کردن از داد تو

که داد و بزرگیست بنیاد تو

همی مهرگان بوید از باد تو

بجام می‌اندر کنم یاد تو

ستانم از آن سرکشان داد تو

سپارم به تو سرو آزاد تو

که من پیش شاه آن گهی یاد تو

رسانم ستانم ازو داد تو

که او چون عروس است و داماد تو

از آن کهنه دلبر نه استاد تو

ای همه انصاف‌جویان بندهٔ بی‌داد تو

زاد جان رادمردان حسن مادرزاد تو

حسن را بنیاد افگندی چنان محکم که نیست

جز «و یبقی وجه ربک» نقش بی‌بنیاد تو

بوالفضولان‌را سوی تو راه نبود تا بود

[...]

ای نگار از حد گذشت این فتنه و بیداد تو

کی توان فریاد کرد از جور بی بنیاد تو

فتنه و بیداد کن جانا که بر تو فتنه ام

همچو بر تو فتنه ام بر فتنه و بیداد تو

تا تو ایدلبر بشادی زی کله دوزی شدی

[...]

ندیده جهان نقش بیداد تو

به نیکی شده در جهان یاد تو

از کمال بندگی آزاد تو

قل هوالله احد بنیاد تو

ضعف نهد روی به بنیاد تو

میل خرابی کند آباد تو

کرا جوئی و چیست فریاد تو

ندانی مگر نام شداد تو

ور بود آن چیز فرا یاد تو

شاد کن خاطر ناشاد تو

ای فلک کز جور و بیدادست و کین بنیاد تو

عیش را بنیاد کندی وای از بیداد تو

زاتش هستی نشد روشن درین تاریک بوم

شمع تابانی که دورانش نکشت از باد تو

تیشهٔ بیداد و ظلمت ریشهٔ مخلوق کند

[...]

از آنم کم، که گویم شکر احسان زیاد تو

همینم بس که گاهی میکشم آهی بیاد تو

تویی شاه من و، امید گاه من، پناه من

منم مست تو، هشیار تو، غمگین تو، شاد تو

جوانبختان عشقت، فارغند از محنت پیری

[...]

می برم از دولت ارشاد تو

طاعت ابن عم و اولاد تو

هم بیارم مهتری را یاد تو

هم بگیرم من از ایشان داد تو

همچنین ابنای تو و احفاد تو

ز «اِهبِطُوا» آیند در ارشاد تو

دادِ مظلومان دهم یا دادِ تو

که به ظلم است و ستم بنیاد تو

چنان خواهم از همت راد تو

وز آن داد و بخش خدا دادتو