ز نرگس تهی یافتم خواب را

ندیدم جوان سرو شاداب را

حجابی مغانی بد آن آب را

نپوشیدی از دیدها تاب را

چو خورشید جوشان کند آب را

به خود در کند جوش سیماب را

پرده‌نشین کرد سر خواب را

کسوت جان داد تن آب را

پس نبی فرمود خود اصحاب را

بهر آسایش به شیخ و شاب را

دختری دارم که آورد آب را

او وداعی کرده شبها خواب را

سال‌ها باید درون آب را

قطره‌ای باید که آرد تاب را

جان کمست آن صورت با تاب را

رو بجو آن گوهر کم‌یاب را

کای عجب لطف این شه وهاب را

وان عجب‌تر کاو ستد آن آب را

آن کشیدن چیست از گل آب را

جذب تو نقل و شراب ناب را

قوم موسی شو بخور این آب را

صلح کن با مه ببین مهتاب را

چند بینی گردش دولاب را؟

سر برون کن هم ببین تیز آب را

از رمهٔ انبه چه غم قصاب را

انبهی هش چه بندد خواب را

ز اندازه بیرون تشنه‌ام ساقی بیار آن آب را

اول مرا سیراب کن وآنگه بده اصحاب را

من نیز چشم از خواب خوش بر می‌نکردم پیش از این

روز فراق دوستان شب‌خوش بگفتم خواب را

هر پارسا را کآن صنم در پیش مسجد بگذرد

[...]

گر ماهِ من برافکند از رخ نقاب را

برقع فروهلد به جمال آفتاب را

گویی دو چشمِ جادویِ عابدفریبِ او

بر چشمِ من به سِحر ببستند خواب را

اوّل نظر ز دست برفتم عنانِ عقل

[...]

یک شبی بر کف گرفتم آب را

جمع کردم جمله اصحاب را

وقت گل است نوش کن باده چون گلاب را

بلبل نغمه ساز کن بلبله شراب را

ساغر لاله هر زمان باد نشاط می دهد

بین که چه موسمی ست خوش نقل و می و کباب را

مرغ چو در سرو شد، بال کشید در زمین

[...]

دیوانه می کنی دل و جان خراب را

مشکن به ناز سلسله مشک ناب را

بی جرم اگر چه ریختن خون بود و بال

تو خون من بریز ز بهر ثواب را

بوی وصال در خور این روزگار نیست

[...]

باز مدار، ای پسر، غمزه نیم خواب را

تا نبرد به جادویی جان و دل خراب را

از پی نقل مجلست هست بر آتشم جگر

چاشنیی نمی کنی گوشه این کباب را

از مه و مشتری چرا دست نشوید آسمان

[...]

بگشاد صبح عید ز رخ چون نقاب را

بنمود ساقی آن رخ چون آفتاب را

اینک رسید وقت که مردان آب کار

گردان کنند هر طرفی کار آب را

ساقی، ازان دو چشم که در بند خفتن است

[...]