همی آن چیز جوید کش نیابد

وزآن چیزی که یابد سر بتابد

و لیکن آنکه می‌جوید نیابد

رخم گر مه بود بر وی نتابد

نهاده چشم تا کی دست یابد

که چون دشمن به قتل من شتابد

وگرچه او خوشی از کام یابد

چو بیند کام خود را برنتابد

دگر باره چو کامی درنیابد

از آز دل به کام دل شتابد

دل بی صبر چون آرام یابد

که با صبر این بلا هم برنتابد

ز پیش آنکه موبد دست یابد

ز کین دل به خون ما شتابد

قمر هرگز چو رای تو نتابد

خرد هرگز ضمیر تو نیابد

چه ممسکی که ز جود تو قطره‌ای نچکد

اگر در آب کسی جامهٔ تو برتابد

به مجلسی که تو باشی ز بخل نگذاری

که رادمردی از آن صدر نیکویی یابد

به ابر برشده مانی بلند و بی‌باران

[...]

به چنین مرگ هرکه بشتابد

از چنین مرگ زندگی یابد

جهد کن تا چو مرگ بشتابد

بوی جانت به کوی او یابد

قیمت تو عنان چو برتابد

والله ار جبرئیل دریابد

بر تو چون صبح عشق برتابد

نه تو کس را نه کس ترا یابد

دل ابله چو حرص برتابد

بیشتر جوید آنکه کم یابد

تا عنان چون بدان جهان تابد

عاقبت را چو نام خود یابد

اشهب نطق او چو بشتابد

یارب این نکته‌ها که در یابد

تا کرا همچو موش دریابد

سوی جانش چو گربه بشتابد

توئی که رحمت تو هر سوئی که ره یابد

چو آفتاب همی بر همه جهان تابد

گر آتش در زمین منفذ نیابد

زمین بشکافد و بالا شتابد

رخت ماه‌ست تا خود بر که تابد

منش گم کرده‌ام تا خود که یابد