عجب دارم ز سرو قامت یار

که مشک و لعل و گوهر آورد بار

دو گیسوهاش فایز مشک ناب است

لبانش لعل و دندان دُر شه‌وار

[...]

درخور حمد و ثنا بار خدایی است کریم

که ز خوان کَرَمش بهره بَرد دیو رجیم

نیک و بد را ننمود از در احسان محروم

سلطنت داد به فرعون و نبوت به کلیم

آیت بخشش او نقد روان است و خرد

[...]

اگر زنطقه ی موهوم، آمده دهنی

دهان تو است در آن نقطه هم بود سخنی

نمود لعل تو اثبات ذات جوهر فرد

روا است بوسه زدن بر چنین لب و دهنی

ستاره سان همه چشم فلک صفت همه گوش

[...]

ای دل به یمن سلطنت فقر، شاه باش

بی پا و سرپناه سریر و کلاه باش

با نیستی بساز و غم بیش و کم مخور

بر بیش و کم هر آن چه بود پادشاه باش

تا کی سپید جامه توان بود و دل سیاه؟

[...]

ای چهر بر فروخته ات، لاله زار عمر

بازآ که بی رخ تو خزان شد بهار عمر

عمرت دراز باد که آمد طرب فزا

با یاد روی و موی تو لیل و نهار عمر

سرو و گلی نیامده چون عارض و قدت

[...]

منم که شهره به سرگشتگی به هر کویم

فتاده در خم چوگان عشق، چون گویم

هوای گلشن فردوس برده از خاطر

نسیم روح فزا، خاک آن سر کویم

چنان ز خویش تهی گشته ام، ز جانان پر

[...]

نیمه شب بر سرم آن خسرو شیرین آمد

خفته بودم که مرا بخت به بالین آمد

آمد آن گونه که تقریر نمودن نتوان

چون توان گفت به تن جان به چه آیین آمد

قامت افروخته افروخت رُخ طُرّه ی پَریش

[...]

یک دو روزی در کفم آن سیم ساق افتاده بود

یاد آن ایام خوش، کین اتفاق افتاده بود

بهره ای کز عمر خود بردیم، این اوقات بود

که اتفاق صحبت اهل وفاق افتاده بود

با خیالش بس که مشغولم ندانستم به عمر

[...]

به بزم قرب حجابی به غیر دوست ندیدم

چو زین حجاب گذشتم به وصل دوست رسیدم

ز لوح دل چو زدودم غبار ظلمت کثرت

جمال شاهد وحدت به چشم خویش بدیدم

ز کام خود بگذشتم به خواهش دل جانان

[...]

شهی که شیوه ی درویش پروری داند

رموز سلطنت و سرّ سروری داند

بقای دولت آن شاه را بشارت باد

که رسم معدلت و دادگستری داند

بماند نام انوشیروان ز عدل به جای

[...]

یار برفت و دور از او، صبر و قرار شد زکف

سیل سرشک از پیش، گشت روان به هر طرف

تا شده از نظر نهان، نقطه ی خال دلکشش

دایره سان به دور دل، اندوه و غم کشیده صف

بی رخ و طُرّه ات مرا، ای مه آفتاب رو

[...]

نسیم روح فزا از دیار دوست رسید

که کشتگان غم هجر را روان بخشید

بهار آمد و بهر نثار مقدم او

فشاند ابر بهاری زدیده مروارید

و عارض و خط دلجوی دوست سبزه و گل

[...]

کجا است زنده دلی کاملی مسیح دمی

که فیض صحبتش از دل برد غبار غمی

خلیل بت شکنی کو که نفس دون شکند

که نیست در حرم دل به غیر او صنمی

ز کید چرخ در آن دور گشت نوبت ما

[...]

سر رفت و دل هوی تو بیرون زسر نکرد

ترک طلب نگفت و خیال دگر نکرد

چشمم سپید شد به ره انتظار و باز

از گرد رهگذار تو قطع نظر نکرد

به گذشت عمر و سروقد من دمی زمهر

[...]

دلم که بود زآلایش طبیعت پاک

گرفته گرد کدورت از این نشیمن خاک

مَلول گشتم از این همرهان سست عنان

کجا است راه نوردی مُجرّدی چالاک

اگر از این تن خاکی سفر کنی ای دل

[...]

حدیث موی تو نتوان به عمر گفتن باز

از آن که عمر شود کوته و حدیث دراز

به راه عشق تو انجام کار تا چه شود

برفت در سر این کار هستیم زآغاز

به طاق دلکش آن ابروان محرابی

[...]

آن قوی پنجه که آزردن دل ها است فَنَش

الفتی هست نهان با دل غمگین مَنش

جان رسیده به لب از دوری جان بخش لبش

دل به تنگ آمده از حسرت نوشین دهنش

آن که می گفت بود حاصل ایام دمی

[...]

ای لعبت فَرّخ رخ فرخنده شمایل

دل ها به تو مشتاق و روان ها به تو مایل

افتاده ی تیر نگهت عارف و عامی

دلداده ی چشم سهیت عالم و جاهل

بر پای دل از سلسله ی موی تو زنجیر

[...]

پی خرابی دل سیل عشق بنیان کن

رسید و کند زبنیان بنای هستی من

اگر چه کرد خرابم خوشم که می دانم

پی عمارت جان بود این خرابی تن

حجاب چهره ی جانان وجود خاکی تو است

[...]

ز رنگ هستی خود ساده ساز لوح ضمیر

گرت هوا است که گردد زغیب نقش پذیر

به راه پر خطر عشق پا منه که آنجا

گذار بر دم تیغ است و راه بر سر تیر

به زندگانی عشاق، دل مرا سوزد

[...]