سر رفت و دل هوی تو بیرون زسر نکرد

ترک طلب نگفت و خیال دگر نکرد

چشمم سپید شد به ره انتظار و باز

از گرد رهگذار تو قطع نظر نکرد

به گذشت عمر و سروقد من دمی زمهر

بر جویبار دیده ی گریان گذر نکرد

شمع وجود بی مه رویش نداد نور

نخل حیات بی قد سروش ثَمر نکرد

در سنگ خاره ناله ی من رخنه کرد لیک

سختی نگر که در دل جانان اثر نکرد

بد عهدی زمانه نظر کن که آسمان

گردش دمی به خواهش اهل هنر نکرد

دل در جهان مبند که این تندخو حریف

با هیچ کس شبی به محبت سحر نکرد

معمار روزگار کدامین بنا نهاد

کز تندباد حادثه زیر و زبر نکرد

دنیا متاع مختصری غم فزا بود

خرم کسی که میل بدین مختصر نکرد

فرخنده بخت آن که در این عاریت سرا

جز کسب نیک نامی، کار دگر نکرد

دل با ولای حجّت یزدان دَهُم امام

از کید نه سپهر مخالف حذر نکرد

سلطان دین علی نقی آن که آسمان

سر پیش آستانش، از شرم بر نکرد

ترک مراد خاطر او را قضا نگفت

اندیشه ی خلاف رضایش قدر نکرد

خورشید آسمان ولایت که ذره ای

بی مهر او به عالم امکان گذر نکرد

انوار فیض عامش بر ذره نتافت

کان ذرّه جلوه ها بر شمس و قمر نکرد

طبع «محیط» غیرت دریا است نظم او

هر کس شنید فرق زعقد گهر نکرد