شه صدور و خداوند من شهاب الدین

توئی که محض وفائی مر این وفاجو را

به صدق دعوت در قحط سال جود و سخا

محل صدق و وفائی مر این دعاگو را

ز کوی لطف و به حکم کرم ز روی جواب

[...]

می فرستد هزار حمد و ثنا

مختصر بی تکلف اطناب

طرفه کنکاجگیم روی نمود

این زمان چون درآمدیم از خواب

باد معلوم را عالیشان

[...]

پناه ملک جهان مقتدای روی زمین

توئی که هست ز رای تو آسمان محجوب

توئی که اختر سعد تو چون طلوع کند

زمام خویش دهد مشتری به دست غروب

توئی که هست ملاقات تو جلای عیون

[...]

مده فریب مراین عقل خاص طبعت را

به طبع شعرپرست و به شعر عام فریب

ز فخر شعر نی جاه تو رسد به فراز

ز ننگ شعر سر قدر من رود به نشیب

اگر تو شعر بگوئی نماندت آزرم

[...]

ایا یگانه عالم که روزگار دو رنگ

نظیر تو به سه کشور به هیچ باب نیافت

چهار رکن جهان نیز پنج شش ره بیش

بگشت فکرت و در وهم زودیاب نیافت

ز هفت اختر و از هشت خلد و نه گردون

[...]

ای صاحبی که دست تو در معجز سخا

محسود موج قلزم و ابر بهاری است

دریا ز رشک طبع تو در ناله کردن است

ابر از جفای دست تو در اشکباری است

گردون که پرده ئیست ز زنگار روزگار

[...]

گوژو به جز از تو در همه پارس

در دل صف کین من که آراست

این داو تو خواستی ز اول

وین دست تو برده ای و غدراست

با من دو چهار می زنی باش

[...]

ای خسروی که فتنه نشان آب تیغ تو

روی زمانه را ز غبار فتن بشست

بر طرف باغ کام لب جوی آرزو

شادابتر ز بخت تو یک سرو بن نرست

خاصیتی که طبع مرا هست در وفا

[...]

شاها به ذات پاک خدائی که حکمتش

بر درگه تو رایت شاهی فراشته ست

وز بهر حفظ بیضه اسلام و ضبط ملک

ذات ترا به داد و دهش بر گماشته ست

نقاش صنع او بر سر کلک کن فکان

[...]

ابریست مطیر دست طاهر

کز پاشش گوهرش کمی نیست

آن خواجه آسمان مثابت

کش شبه و نظیر در زمی نیست

در طوس مقام او دریغ است

[...]

مرا قومی حریف هفته بودند

که در سر هر یکی را کبر میریست

درافتادند ناگه با من امروز

تعهدشان ز باب ناگزیریست

ز وجه مستی این هفت هشت تن

[...]

هنگام نام دعوی مردی کند مطرز

در روز نام و ننگ و فتوت کم از زن است

هرجا که فتنه ئیست در اوش منزل است

هر جا که سفله ئیست بر اوش مسکن است

گر بغض نقطه ئیست دل اوش دایره ست

[...]

سه روز رفت کز آسیب مرگ آن دلبر

مرا جگر زره دیدگان بپالوده ست

از آن زمان که رخش زیر خاک بنهفته ست

دلم ز رنج تفکر دمی نیاسوده ست

که آن دو لاله رویش چگونه پژمرده ست

[...]

در عهد سخات کس نگوید

کآوازه حاتمی و معنی ست

کس نیست در این زمانه امروز

کورا به عنایتت طمع نیست

درذمت همت تو فرض است

[...]

از تو ما را شکایتی ست لطیف

وان نه از تست از زمانه ماست

این چه می بود کم فرستادی

که همه شهر پرفسانه ماست

اگر آن را شراب باید خواند

[...]

سراج الدین غصنی دام فضله

چراغی نیست بل نور الهیست

ز مه تا ماهی او را مستفیدند

که صیت فضلش از مه تا به ماهیست

ای بحر براعت که ضمیر تو جهان را

دائم به عطا لولو منثور فرستد

کلکت در ناسفته به اقطار رساند

طبعت زر ناسخته به جمهور فرستد

نظمی که فرستادیم از روی تفضل

[...]

افتخار جهان ظهیر الدین

ای جهان را به جان تو سوگند

ای که در مهد عهد نادیده ست

دیده آسمان چو تو فرزند

دور آئینه گون سپهر ترا

[...]

ای خسروی که نام ترا سروران دهر

از فخر حرز بازو و نقش نگین کنند

وز آب دیده خاک درت را شکستگان

چون مومیائی از پی درمان عجین کنند

وندر سراست خنگ فلک را هوای آن

[...]

پناه ملک جهان شهریار روی زمین

تویی که حکم تو بر آسمان روا باشد

جواب امر ترا آسمان دهد لبیک

اگر چو کوه سما قابل صدا باشد

سپهر جاده مقصود خود نیابد باز

[...]