چو شیر اندر آمد روان زیر فیل

یکی برخروشید چون رود نیل

سراندر بر ناف آن فیل برد

برآوردش ازجای یک فیل برد

چنان برزمین کوفت فیل و سوار

[...]

دگرباره آن ابر آمد پدید

بیاورد هیتال را چون سزید

نشاند ازبر کوهه زنده پیل

دور و بد نهنگ ستیزنده پیل

بفرمود کز رزم دست آختند

[...]

تو امشب به می شاد با من نشین

که فردا منش بسته آرم برین

به پیش من او را نباشد درنگ

چه من دست بازم به شمشیر چنگ

سپهبد بدو گفت کای نازنین

[...]

فرستاده ای را فرستاد و تفت

فرستاده آن نامه بگرفت رفت

به پیش سپه آمد او با شتاب

بر شاه آمد بهنگام خواب

به شه نامه بسپرد و شاهش بخواند

[...]

چنین پاسخ نامه گردید زود

که جز رزم نبود دگر هیچ سود

چو فردا سر از خواب دوشین کشم

سپه بار دیگر بدین کین کشم

درآیم به میدان هیتال شاه

[...]

سرآینده دهقان چنین یاد کرد

چو این از ره داد بنیاد کرد

که عاس آن جفاپیشه نابکار

دل آکنده از کینه شهریار

نداد او بمن دخت هیتال را

[...]

بعاس آن زمان گفت هیتال شاه

که برکش همین شب مر او را به راه

به سوی سراندیب بر بند کن

دل از بند او شاد خورسند کن

سراندیب را خود کمیندار باش

[...]

بگاهی که سرزد خور از کوه روس

برآمد ز درگاه آوای کوس

دو لشکر ز کین صف کشیدند باز

جهان شد پر از ناله رزم ساز

تو گفتی ز بس ناله نای کوس

[...]

وزین رو چه (آن دید) ارژنگ شاه

نمانده کلاه و شکسته سپاه

فرستاد زی خسرو زنگبار

یکی نامه از خون دیده نگار

که ای شاه ما را به فریاد رس

[...]

سپاهی که از زر توانگر بود

بدست از پی کینه اش سر بود

سرهفته بنواخت شیر نای و کوس

شد از گرد لشکر جهان آبنوس

دگر ره بسوی سراندیب شد

[...]

سپهبد چو آن دید آمد بخشم

برو بر بگرداند از کینه چشم

بزد دست و غرید چون پیل مست

غل و بند و زنجیر در هم شکست

سر مرد دژخیم از تن بکند

[...]

کزین روی ارژنگ آمد به پیش

وزین روی هیتال با فیل خویش

دو لشکر برابر دگر صف زدند

غو پیل بر شد به چرخ بلند

جهانرا تو گفتی سیاهی گرفت

[...]

به پرسید هیتال کین مرد کیست

کزین سان سواری به گیتی نزیست

ندانیم گفتند کین نامدار

که باشد که آمد درین کارزار

کزین روی آمد مران زرد پوش

[...]

گرآن زرد پوشی که آید به جنگ

بباید سرش آورم زیر چنگ

نمایم بدو آنچنان دستبرد

که گردد پشیمان ازاین دار و برد

دگر روز چون سرکشید آفتاب

[...]

بدو گفت کای زنگی دیو چهر

بگیری زمن دستبردی بدهر

چنانت ز میدان فرستم بدر

که بر تو بگریند مام و پدر

بگفت این و برداشت گرز کشن

[...]

که از دشت ناگاه برخواست گرد

بیامد سواری به ساز‌ِ نبرد

دگر ره پدیدآمد آن زرد پوش

چو دریای آتش برآمد بجوش

سره ره به نسناس زنگی گرفت

[...]

بد آن زرد پوش آن سیه پوش گفت

که مردی ز مردان نماند نهفت

هم اکنون تو را سربزیر آورم

چو آهنگ شیران چه شیر آورم

نخستین بمن گوی نام تو چیست

[...]

چو کرد اژدهای شب قیر فام

نهان مهره مهر در زیر جام

دو لشکر دگر باره شد باز جای

نشستند بر تخت آوای نای

طلایه برون از دو لشکر شدند

[...]

سپه جمله جنبید از جای خویش

ندانست بیدل سر از پای خویش

بکردند دم ستوران گره

به خود راست کردند گردان زره

میان تنگ بستند مر جنگ را

[...]

چو صف دو لشکر چنین راست گشت

برآمد یکی گرد از روی دشت

سپاهی سراسر در آهن نهان

همه شیر مردان جنگ آوران

در آهن نهان جمله همچون شرار

[...]