جان ابراهیم و موسای کلیم

جان عیسی و شه بطحا حریم

هر گلی زان غیرت صد بوستان

عطر گلهایش ز عطرستان جان

نی دی آنجا راه یابد نی خزان

[...]

گریه کرد از بس شعیب تاجدار

روزهای روشن و شبهای تار

هر دو چشمش کور و نابینا نشست

باز دادش چشم سلطان الست

آنکه او را دیده از آغاز داد

[...]

صبر گیرم آورم در آتشت

گو چسان صبر آرم از خوی خوشت

در عذابت گیرم آوردم شکیب

چون بسازم با فراقت ای حبیب

دایه ترساند ز آتش کودکان

[...]

گریه هایم نی ز شوق جنت است

نی ز شوق حوری مه صورت است

جنت آن خواهد که جز جنت نیافت

نور جنت آفرین بر وی نتافت

باغ و جنت در بر او خرم است

[...]

آن یکی پرسید از سلطان دین

جعفر صادق امام راستین

شرح فردوس و کرامتهای آن

شمه ای از وصف نعمتهای آن

تا در او پیدا شود وجد و نشاط

[...]

روشن است این ای قلم بگذار باز

رو به حال مؤمن اندر کاخ ناز

چونکه ماند آن بنده ی خاص خدا

عهدی اندر عالم نور صفا

نور آن را سوی خود جذاب گشت

[...]

در ملک چون قدرت رفتن ندید

حق تعالی آدمی را آفرید

آن گروه قدسیان پاکزاد

کز من ایشان را هزاران یاد باد

هریکی دارد به یک منزل مقر

[...]

آن یکی می بود در شهری امیر

اهل آن شهرش همه فرمان پذیر

روز و شب در امر و نهیش اشتغال

کوس مالامالش از ضیق نعال

امر او نافذ چو سلطان ارسلان

[...]

گفت یا رب یا رب ای دریای جود

ای کمینه بخششت ملک خلود

ای دو عالم رشحه ای از جود تو

ملک دنیا جود خشم آلود تو

گرچه من در بحر نعمای توام

[...]

نافه ها و حله ها از نور پاک

آورند از بهر او کاحسن فداک

ای تو مهمان شهنشاه قدم

خیز و در مهمان سرایش نه قدم

ای تو مهمان سرای پادشاه

[...]

کرد داماد آن نیای مهربان

نوجوانی بس ظریف و نکته دان

در ز گنج و گوهر زر باز کرد

وان پسر را با زنی انباز کرد

در شب دامادی آن پاک پور

[...]

گفت حق چون گریه ات از غم سرشت

نی ز بیم دوزخ و شوق بهشت

نی گریزانی ز آتشهای من

نی گرایی سوی جنتهای من

گریه های های های از بهر چیست

[...]

چون شنید این از شعیب آمد خطاب

آمد از حق از پس چندین حجاب

کافرین بر همت والای تو

هشت جنت عرصه ی یغمای تو

چون تو جز ما را فشاندی آستین

[...]

جمله را از بهر حق قربان نمود

جمله را قربان آن سلطان نمود

داده بود آن را خدای ذوالمنن

مال و فرزندی چو اسماعیل تن

آستین بر جمله افشاند از وفا

[...]

چونکه گفتند این سخن را قدسیان

گفت با ایشان سخن حی جهان

تن اگر چه زاده ی خاک و گل است

جان او از صقع عزت نازل است

گر تنش از عالم سفلی بود

[...]

طاعت من نی ز شوق جنت است

نی ز بیم آتش پر وحشت است

از عبادت نی طمع دارم نه بیم

هرچه می خواهی بکن ما از توایم

گر ببخشی ور بسوزانی رواست

[...]

قبله هفتم به راهی می گذشت

از جمالش گشته روشن شهر و دشت

بر در یک خانه افتادش گذار

خانه ای بس عالی و محکم حصار

دید تا چرخ نهم از آن سرای

[...]

لیک می باید زمین از شوره پاک

هم نظر باید ز مهر تابناک

تخم اگر در شوره زاران کاشتی

بالله ار یک حبه زان برداشتی

ور بریزی تخم را در سایه ای

[...]

دید موسی کافری اندر رهی

پیره گبری کافری و گمرهی

گفت ای موسی از این ره تا کجا

می روی و با که داری مدعا

گفت موسی می روم تا کوه طور

[...]

چون شنید آن مرد عارف این سخن

راست آمد نزد شیخ مؤتمن

آب در چشم و تبسم در دهان

دل پر از سوز و زبان شکرفشان

شیخ گفت او را که ای کافر نهاد

[...]