گفت یا رب یا رب ای دریای جود

ای کمینه بخششت ملک خلود

ای دو عالم رشحه ای از جود تو

ملک دنیا جود خشم آلود تو

گرچه من در بحر نعمای توام

پای تا سر غرق آلای توام

ملک جاوید نعیم و وصل حور

دولت پاینده و دریای نور

لیک یا رب مجد اعلی بایدم

ملک اعظم عز اقصی بایدم

وعده دادی مؤمنان را ای خدا

ره به بزم انس تشریف و لقا

لحظه ای در بزم انسم راه ده

راهم اندر بزم خاص شاه ده

یک نظر خواهم بر انوار جمال

یک قدم خواهم در ایوان جلال

نی ز فردوسم گشاید دل نه حور

نی به غلمانم کشد دل نی قصور

ماهیم من دور از آن آب فرات

التفاتی سویم ای بحر نجات

ماهی افتاده ام اندر کنار

موجی ای دریا مرا سوی خود آر

دور از آن دریای رحمت مؤمنان

چون میان دیگ صحرا ماهیان

هست این دنیا زمین شوره زار

همچو مرداد و تموز روزگار

حق بود دریای مواج کرم

موجها اندر تلاطم دمبدم

مؤمنان چون ماهیان در نیمروز

دور از دریا به خاک اندر تموز

همچو ماهی بر زمین غلتند زار

گه به پشت و گه یمین و گه یسار

غلت غلتان سوی دریا می روند

خویش را تا کی به دریا واکشند

خود بود پیدا که با غلت توان

اندرین پیدای ناپیدا کران

کی رسد ماهی به دریا ای دریغ

دامها در راه آنها ای دریغ

هم مگر موجی زنی ای بحر جود

اندرین صحرا روان سازی چو رود

ماهیان را در پناه خودکشی

زین زمین گرم و ریگ آتشی

ماهئی کو در خور دریا بود

حوض هم در پیش او دریا بود

ماهیان خورد اندر حوض و جو

می تواند زیست کردن ای عمو

ماهئی کش عالمی پهنا بود

برکه ای او را کجا گنجا بود

در میان آب خورد و نهر و جو

جان بابا کن زلو را جستجو

گر همی خواهی نهنگان سترگ

غوطه باید زد به دریای بزرگ

خاصه جانا آن نهنگی کش جهان

لقمه ای باشد محقر بر دهان

آن نهنگی کو گشاید گر حنک

چار عنصر گم شود با نه فلک

بنده ی خاص خدا باشد نهنگ

هشت جنت نزد او یکجوی تنگ

چون درآید در بهشت آن نیکخوی

چون نهنگی باشد اندر حوض جوی

روز و شب رو جانب دریا کند

رو بسوی قلزم اعلا کند

می تپد چون ماهی اندر تابه ها

می کند بس عجزها و لابه ها

می تپد از شوق آن بحر شگرف

می کشد سر سوی آن دریای ژرف

کای دریغا ای دریغا ای دریغ

ای مرا دور از تو جنت دود میغ

سوختم دور از تو ای بحر کرم

موج رحمت گو که پیش آرد قدم

من نهنگم در خور دریاستم

اندرین جو من کجا گنجاستم

من نهنگم جای من دریا بود

کی مقامم جوی بی پهنا بود

ای تو دریای محیط و بحر جود

جزر و مدی سوی من کن زود زود

ای یم رحمت یکی موجی برآر

ماهئی را سوی خود کش از کنار

اندر آن بحرم اگر پدرام نیست

بعد از اینم در بهشت آرام نیست

بحر می باید چه سودم از حباب

آب می خواهم چه یابم از سراب

یک رهم در بزم عزت راه ده

از کرم بارم در آن دربار ده

یک سؤالم را جوابی باز گوی

بازگو با صدهزاران نازگوی

دل ز شوق یک خطابت شد کباب

ای ز من صد جان و از تو یک خطاب

یک خطاب عبدی از تو گر رسد

هم کنم جان را نثارش هم جسد

آید آنگه از پس نهصد حجاب

حاجبان بیرون ز تعداد و حساب

حاجبان هفتاد در هفتاد الف

نورشان رخشنده از قدام و خلف