و گر چاپلوسیت آورد، ریو؛

فرشته نلغزد بافسون دیو

عمر تو رفت و دلت در دست دیو

ای فغان از دست این دل ای غریو

ای که جانتان شد رها از دست دیو

ای که شد دلتان رها از مکر و ریو

گرد او گیرند واغولان و دیو

تاکشندش سوی خود از مکر و ریو

خود شود آن روح دیوی و چه دیو

هم ز مکرش جمله دیوان در غریو

یاد آرید آخر ای گردان نیو

زان گرفتار کمند ریو دیو

دگر آن کتاب و قلمدان نیو

که بردی به دستان و خوردی به ریو

از آن پیشتر کین قوی پنجه دیو

ز روشن روانت بر آرد غریو

نمود از جا بلند سیامک آسا غریو

فکندش اندر بدن سپند سان و لو برای او

برآمد زگفتار سالار نیو

زاهل حریم شهنشه غریو

سنانم چو مهر سلیمان ز دیو

ز جان دلیران برآرد غریو

به بالا و دیدار و پیکر چو دیو

گزیزان ازو پیچ صد مرد نیو

حصین نمیر سکونی چو دیو

برآورد سوی شهنشه غریو

بساط سلیمان بشد جای دیو

زشیطان بشد عرش حق پر غریو

بغرید کوس و برآمد غریو

هراسان از آن رزمگه جان دیو

مگر بود سودابه دخت خدیو

ز دریاش بردند زی شاه نیو

پس از وی پوزیریس آمد خدیو

که امیرته را بود فرزند نیو

کجایند آن پهلوانان نیو؟

چو شیدوس و گستهم و گودرزوگیو

«گر تاج » بود عزم و یا هست «پچیو»

«ور سنگ » بود عجب و وقار است «رزیو»

«سیفود» تواضع و شهامت «سیفور»

«برکان » جهل است و کودنی هست «غلیو»

ز خاک آدمی کرد و از نار دیو

جدا کرد دانش ز نیرنگ و ریو