جهان فرتوت باز چمید زی فرهی

کدورت فصل دی نهاد رو بربهی

چمان شد اندر چمن دوباره سرو سهی

بشیر فرورد داد به بلبلان آگهی

کشیده خیل طیور به گرد هم دائره

به دشت زردشت و ارچکاوک و قبره

نوای پا زند و زند کشند از حنجره

چون مقربان قمریان ز میمنه میسره

اگر چه ضحاک دی به حیله و رنگ و ریو

گرفت اورنگ جم زمانه را شد خدیو

فر فریدون گرفت جهان چو گودرز و گیو

و یا چو رستم که رفت به جنگ اسپند دیو

بهار را با خزان ره جدل بود تنگ

یکی به هیبت هژیر یکی به هیئت پلنگ

به خون هم لاله‌گون نموده در جنگ چنگ

ز چهره روزگار پریده از بیم رنگ

که ناگهان از فلک رسید جیش حمل

شهاب ریزان سحاب شد از تگرگ اجل

به رجم دیوان همی به پیشه کوه و تل

به قلب ایشان فکند تزلزلی از جدل

وصی خیرالبشر سمی یزدان علی

قوام کون وجود نظام کیهان علی

مدیر قانون شرع مدار ایمان علی

به حصر قل مایکون ولی سبحان علی

چو ذات یزدان جدا ز ضد و ندوشیبا

مفاد اسوار غیب رموز لاریب فیه

الا فصلوا علیه و آله والبنیه

که هست وجه اللهی به حضرت او وجیه

شهی که اندر غدیر به حکم حی قدیر

گرفت بازوی او شه بشیر و نذیر

نمود بر کائنات همه صعیر و کبیر

که کرده بر مومنان خدا علی را امیر

چو شد تعلق‌پذیر اراده کردگار

به هستی آب و خاک به خلقت باد و نار

که معنی کنت کنز شود به خلق آشکار

زمین شود مستقر زمان شود برقرار

وجوب را گر بود تمکن اندر لباس

وجود او را وجود خرد نمودی قیاس

برم سپاسش که او برد خدا را سپاس

سفائن کن فکان بوی سواحل شناس

زهی امامی که هست ز قدر والای او

قبای امکان قصیر به قد زیبای او

بود به دست قضا سواد امضای او

سر اطاعت قدر نهاده بر پای او

تبارک الله از آن خدای کت آفرید

که کارت از بندگی کنون به جایی رسید

که تفعل و ماتشاء و تحکیم ما ترید

چه از صغار و کبار چه از سیاه و سفید

چرا سوی کربلا شها به این عز و جاه

نیامدی چون حسین گرفت با اشک و آه

صغیر ششماهه را ز خیمه چون قصر ماه

به جانب کوفیان ببرد در رزمگاه

زده تک تشنگی شراره بر پیکرش

ز بس که ناخن زده است به سینه مادرش

نه هوش مانده بسر نه تاب در پیکرش

از این فراتی که هست ز جده اطهرش

در آخر از پی کسبی شهنشه حق‌پرست

چو دید ین قوم را ز ساغر کفر مست

نمود او را بلند به نزد آن خلق پست

چو مصحف کردگار گرفت بر روی دست

چو حلق آن بی‌زبان درید تیر عدو

به بازوی شاه کرد گلوی او را رفو

به خنده لب بر گشاد که داشتم آرزو

شوم به راه پدر ز خون خود سرخ‌رو