چرا او نیامد بجای تو پیش

مگر چیره بیند همی تیغ خویش

اگر هست ده ساله بیمار ریش

از این شهر وز کشور آرند پیش

سر داستانهای شاهان پیش

که خسرو همی داشتی پیش خویش

تو ای پیر فرزانه بنشین ز پیش

مرا شاد گردان به دیدار خویش

بباشید یک هفته بر جای خویش

که من هرچه باید فرستمت پیش

چو فرزند آمد، نباید که بیش

بگردد به پیرامن جفت خویش

که صد سال و هشتاد سال است بیش

که من دور گشتم ز خویشان خویش

مهانش شنید و سرافگند پیش

از اندیشه ی او دلش گشت ریش

برابر بماندند یک ماه بیش

دل از درد تیره تن از رنج ریش

فرستاد با کوش از پیش خویش

همی تاختند آن دلیران ز پیش

نشاید به تو دشمن آن کرد بیش

کجا کرد خواهی تو شاها به خویش

چو دندان پیلان دو دندانش پیش

ز دیدار و چهرش دلم گشت ریش

بدین سان که داری دلی گشته ریش

یکی تیر کرد او برون را بپیش

اگر تو کِشی کین فرزند خویش

وگر من کنم جان بدخواه ریش

بخواهم از او کین فرزند خویش

همان کین مردان و گردان پیش

دریغا که آن پاکدینان پیش

گذشتند و پیدا شد این زشت کیش!

نیاگان ما، شهریاران پیش

کسی را ندیدند برتر ز خویش

به راه اندرون مژده آمدش پیش

که برگاشت روی آن بدِ زشت کیش

کشیدن نشایست یک نیمه بیش

خجل گشت، هر یک ز نیروی خویش

پرستنده او را برآورد پیش

نشاندش جهاندار نزدیک خویش