مر آن پیل را پاره پاره ز نیش

کنند و برد هر کسی بهر خویش

وگر تیره جانی بود زشت کیش

همان روز چون خواند ایزدش پیش

نهد دوزخی و بهشتی ز پیش

که تا هر کس اندیشد از کرد خویش

گمانشان چنینست در گفت خویش

بر آن کاین جهان بُد همیشه ز پیش

خورا هر چه بینی تو از کم و بیش

کند همچو خود هر یکی خورد خویش

به گیتی سیاهی ز زنگی چه بیش

که بی ترس و ایمن ز یزدان خویش

وزین راه دشوار کِم هست پیش

برد شاد زی میهن و مان خویش

همه بودنی ها درو کم و بیش

بدیدی چو در آینه چهر خویش

جزیری پر از بیشها بود و غیش

به بالا و پهنا دو صد میل بیش

یکی هفته شان داشت مهمان خویش

کمر بسته روز وشب استاده پیش

پرستندگان طاس دارند پیش

برد هر کس از اشک او بهر خویش

یکی زوکشان گیسوان گرد خویش

به سر بر سرو رسته چون گاومیش

جزیری که هفتاد فرسنگ بیش

پر از خیزران بود و پر گاومیش

ز پس هر یکی را دو پا و سه پیش

دو منقار چون تیغ و چنگل چو نیش

چنان سنگی آمدش کز جای خویش

نگون از پس افتاده ده گام پیش

بدان کوش کایزد چو خواندت پیش

نیایدت شرم از گناهان خویش

چو سازند یکساله را کار پیش

جزیره شود باز زی جای خویش

نمایدش جاه و بزرگی خویش

ز بس شهریاران کش آیند پیش

همه کام مهراج از بد ز پیش

که بیند همه پادشاهی خویش

تبیره زنانشان فرستاد پیش

به‌شادیش بنشاند و بر تخت خویش