نام نیک از تو، روزی از ایزد

عاقل از نام نیک نگریزد

عشوه یی کز دل آتش انگیزد

غمزه یی کز نگاه خون ریزد

ز آب خرد ماهی خرد خیزد

نهنگ آن به که با دریا ستیزد

سزد گر چرخ ازین ماتم ستیزد

دو صد پروین ز مهر و ماه ریزد

بساید نرم و در تاپوش ریزد

به غربالش کند بانوش بیزد

صبا بر بوستان آهسته خیزد

مبادا شبنم از برگی بریزد

آن طره به ما جهود سار استیزد

با عنف نهفته گیر و دار انگیزد

بعد از دو جهان دراز دستی بیداد

سر گردد و در دامن یار آویزد

جاودان بال و پرم کاش به بند تو بریزد

بو به ما مهر دل صید پسند تو بخیزد

مرغ یغما چه که با دام بلند تو ستیزد

سعدی آن نیست که هرگز ز کمند تو گریزد

از قدرت آدمی چه خیزد

کو از همه چیز می‌گریزد

خون عاشق چو زلف او ریزد

از زمین بویِ مشک برخیزد

کاین همه از خیال می‌خیزد

گرچه طرح وصال می‌ریزد

وحدت از کثرتت برانگیزد

کثرت و وحدت از میان خیزد

از آب که دیده زهر ریزد

از نوش که دیده نیش خیزد

چون خامه چنان ازو چه خیزد

چون پنجه چنین ازو چه ریزد

ای پسر نیست حرص را پایان

زانکه با هر تنی درآویزد

پیش هر منعمی که بنشیند

به تمنای سود برخیزد

آبروی کسان ز آتش آز

[...]

ز روی ناز با من ترک من گاهی که بستیزد

چو بیند می شوم آزرده طرح آشتی ریزد

بود هوش از سرم صبر از دلم تاب از تن وجانم

به می دادن چو بنشیند به رقصیدن چو برخیزد

نمی دانم که در زلفش چه آید بر سر دل ها

[...]

زن طعن به طاعون که از اینجا بگریزد

در کشور اعدا، رود آنجا بستیزد

با ما نستیزد، که ز ما مهر تو خیزد

ز اشجار ولای تو اگر برگ بریزد

بخاری کان باستعداد خیزد

شود آب و بدریا باز ریزد

چها که می کشم از دست بخت خفتهٔ خویش

که هر چه می کنم از خواب بر نمی خیزد

به آتش افکنمش ور به آبش اندازم

ورش بباد دهم خاک بر سرم بیزد

چه طالعی ست که دیرینه دوستان مرا

[...]

آنجا که عقاب پر بریزد

از پشه لاغری چه خیزد