از توام با همه حسرت نه سراغی نه صفائی

بر منت با همه رحمت نه عبوری نه عطائی

ندهی بار به خویشم نه به سروقت من آئی

من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفائی

توبه از جان و سری چو از سرو جان دل به تو دادم

ای مراد سر و جان چون نکند دل ز تو یادم

من بر آن سر که بودجان به تو خوش دل به تو شادم

مردمان منع کنندم که چرا دل به تو دادم

بی تو در کنج غم ای پشت به خویش ای به تو رویم

گاهی از غم بخروشم گهی از درد بمویم

بارها با دل غمگین که به جان غم همه زویم

گفته بودم چو بیائی غم دل با تو بگویم

دولت وصل تو جوئیم همه هجر نصیبان

روز عمر همه بی صبح رخت شام غریبان

سال و مه با طلب کوی توام دست و گریبان

حلقه بر در نتوانم زدن از بیم رقیبان

کس نبیند چو توئی غرقه به خون کردن و کشتن

خشک لب برطرف بادیه خون خوردن و کشتن

ترسمت باز از این چرخ نگون مردن و کشتن

شمع را باید ازین خانه برون بردن و کشتن

حسرت یثرب و هجر حرم و غصب امامت

محشر قتلگه و آن همه غوغا و غرامت

رنج کوفه غم شام آن دگر آشوب و قیامت

عشق و درویشی و انگشت نمائی و ملامت

از گذرگاه جمالت نظر آن سوی نبیند

حاصلم چیست چو از باغ گلت بوی نبیند

در دو کیهان به جز از چشم خداجوی نبیند

پرده بردار که بیگانه خود آن روی نبیند

جاودان بال و پرم کاش به بند تو بریزد

بو به ما مهر دل صید پسند تو بخیزد

مرغ یغما چه که با دام بلند تو ستیزد

سعدی آن نیست که هرگز ز کمند تو گریزد