اذا ما التبر حک علی المحک

تبین غشه من غیر شک

و فیناالغش والذهب المصفا

علی بیننا شبه المحک

ای زنقد وجود خویش به شک

خیز و بنمای نقد خود به محک

هریک افزون ز عرش و فرش و ملک

کان هزار و یکست و صد کم یک

از پی راه حق کم از کودک

نتوان بودن ای کم از یک یک

کی شود عقل تو بدو مُدرک

چه نماید ترا به جز بد و شک

چون عروسی که از نقاب تُنُک

به در آید لطیف روح و سبک

آنکه نستد ز حق حلال فلک

کی به خود ره دهد حرام فدک

چون شود بر نهاد خود مالک

بشنود کارْجِعی اِلی رَبّک

سوزن تیز و خایهٔ نازک

برهانم به فضل خویش سبک

تا بگوید ز نوش و نوح و لمک

مردن زار و رفتن هریک

زان ترا گوشمال داد فلک

زیر چرخ کیان فراز سمک

ببُر از دوستی خلق سبک

دوستی خلق سنگ و شیشه تُنُک

مرغکی بس ضعیف و بس کوچک

که ز گنجشک بود او ده یک

خاره در تفّ او چو خاره سبک

شوره بر سنگ او چو شاره تُنُک

مر ترا بنده عنصرست و فلک

شش و پنج و چهار و سه دو و یک

باد امرش چو امر روح ملک

باد عمرش چو عمر نوح و لمک

گر تو ناری خود آورد بی‌شک

بنویسند بی‌حضور تو چک

چون بود با بنات نعش فلک

بر زمین جفت نعش به بی‌شک

به معانی گران به لفظ سبک

چون عروسی به زیر شعر تُنُک

ای غبار خاک کویت سرمه چشم فلک

ای به تو محتاج خلق هر دو عالم یک به یک

یا رسول الله توئی کان ملاحت پرکمال

کزتو باید برد خوبان دو عالم را نمک

هرکه او امروز مالد روی بر خاک درت

[...]