به اندک عمر شد دریا درونی

به هر فنی که گفتی ذو فنونی

شهنشه باز پرسیدش که چونی

که بادت نو به نو عیشی فزونی

به صد فن گر نمایی ذوفنونی

نشاید برد از این ابلق حرونی

صف پنجم گنه‌کاران خونی

که کس کس را نپرسیدی که چونی

به صبر‌م کرد باید رهنمونی

زنی شد با زنان کردن زبونی

تحمل را به خود کن رهنمونی

نه چندانی که بار آرد زبونی

ای هست نه بر طریق چونی

دانای برونی و درونی

بی کوه‌کنی ز کاف و نونی

کردی تو سپهر بیستونی

پیری و ضعیفی و زبونی

کردش به رحیل رهنمونی

سیب از زنخی بدان نگونی

بر نار زنخ زنان که چونی؟

سر برافراختی به خاتونی

خواستی گنج‌های قارونی

نگر تا ای دل بیچاره چونی

چگونه می‌روی سر در نگونی

چگونه می‌کشی صد بحر آتش

چو اندر نفس خود یک قطره خونی

زمانی در تماشای خیالی

[...]

ازان مغزی که دایم در درونی

صفات خود در آنجا رهنمونی

عجب مرغی نمی‌دانم که چونی

که از اثبات و نفی ما برونی

مسیحش گفت تو دنیای دونی

منم گفتا چنین باری تو چونی

اگر تو هیچکس دانی که چونی

بهم بِسرشته مشتی خاک و خونی

یکی پرسید از مجنون که چونی

که بس بیچارهٔ و بس زبونی

مجوی از عیب بر موری فزونی

که در قدرت تو چون موری زبونی

تو هم در طاس گردون سر‌نگونی

نمی‌دانی که سر در طاس خونی

چو تو همچون منی در سرنگونی

منم در چاه، تو بر ماه چونی