دارد آوازی نه اندر خورد گوش

هست آوازش نهان در گوش نوش

تا توانی در رضای قطب کوش

تا قوی گردد کند صید وحوش

گفت امیرا بنده فرمانم خموش

ز آتشم آگه نه‌ای چندین مجوش

دیگ‌های فکر می‌بینی به جوش

اندر آتش هم نظر می‌کن به هوش

زانک می‌بافی همه‌ساله بپوش

زانک می‌کاری همه ساله بنوش

طالب یزدان و آنگه عیش و نوش

بادهٔ شیطان و آنگه نیم هوش

ای غلامت عقل و تدبیرات و هوش

چون چنینی خویش را ارزان فروش

هرچه آید از جهان غیب‌وش

در دلت ضیفست او را دار خوش

گبر می‌خایید با دندان گلوش

صوفی افتاده به زیر و رفته هوش

بانگ طبل غازیان آمد به گوش

که خرامیدند جیش غزوکوش

کار آن کس نیست کو را عقل و هوش

پرد از تن چون بجنبد دنب موش

وصف تصویرست بهر چشم هوش

صورت آن چشم دان نه زان گوش

باز این سستی این ناموس‌کوش

کاو فرو مرد از یکی خش‌خشت موش

باری افزون کش تو این بو را به هوش

تا سوی اصلت برد بگرفته گوش

آدمی فربه شود از راه گوش

جانور فربه شود از حلق و نوش

گفت او را کیستی تو سبزپوش

در بیابان در میان این وحوش

باد سرگردان ببین اندر خروش

پیش امرش موج دریا بین بجوش

این دلم باغست و چشمم ابروش

ابر گرید باغ خندد شاد و خوش

در نماز جمعه بنگر خوش به هوش

جمله جمعند و یک‌اندیشه و خموش

این گل گویاست پر جوش و خروش

بلبلا ترک زبان کن باش گوش