گفت نه شب گشته مهمان دوست

دوستان را گر کنی مهمان نکوست

بود جان و سر بهر قربان دوست

سر و جانی ار هست از بهر اوست

کن آمرزش از حق طلب کاین نکوست

که بخشنده جرم ها ای دل اوست

بمیرد بلی عاشق از عشق دوست

ولی در بر دوست مردن نکوست

باز گویم نی دلم از سنگ وروست

دیگرم کو طاقت هجران دوست

عشق دانی چیست ترک آرزوست

بلکه ترک دل که منزلگاه اوست

چو از علم عشق آگهم کرد دوست

بدیدم که علمی اگر هست اوست

به عالم نبیند به جز روی دوست

به هر سوکند روهمی بیند اوست

ای بسا مغزی که داردچندپوست

پوست بهر حفظ آن مغز در اوست

تو ببین بادام دارد چند پوست

لذت وقوت همه درمغز اوست

وصف هر چیزی نهان دراسم اوست

اسم اوگویاست گوبد یا نکوست

به تجنیس شد شعر چون شعر دوست

پس این دلبریها که دارد از اوست

ملامت مکن گر کسی سیم جوست

همانا که آگه ز اسرار اوست

شه دین گفت به تن زخم مرا، مرهم ازوست

شکر او را که مرا عهد و وفا محکم از اوست

غمی ار، هست مرا شادم از آن کان غم ازوست

«به جهان خرم از آنم که جهان خرّم ازوست»

همین دولت بسم از حضرت دوست

که گویندم «وفایی» بنده ی اوست

گیرم اندر دل پر درد هزاران غم از اوست

داوری پیش که آرم که همه عالم از اوست

شادی خاطر او باد زما یکسان است

دل اگر غمزده از دوست وگر خرم ازوست

خون بده جای می کهنه مرا ای ساقی

[...]

دارم اندر سر هوای وصل دوست

که سراپای وجودم یاد اوست

خلوت وصلی که منزلگاه اوست

اندر آن خلوت نبیند غیر دوست

گفت: جسمت پر ز پیکان از چه روست؟

گفت: پرهای پریدن سوی اوست

چون رقیب ناموافق تندخوست

به که در آئینه بینی روی دوست