آنها که ز آیینهٔ دل زنگ زدودند

خود را به تو هر نوع که بودند نمودند

اهل نظر از آینهٔ وحدت از آن پیش

حیران تو بودند که موجود نبودند

تا چشم دل از غیر تماشای تو عشّاق

[...]

پیش ازین فاضلان بسی بودند

که ز کسب و هنر نیاسودند

بعد ازان پای سعی فرسودند

در نسب راه کسب پیمودند

سر به سر در رکاب او بودند

بر رکابش جبین همی سودند

زنده در بحر شهود آسودند

غرقه بودند در آن تا بودند

گفت کین چیست زبان بگشودند

صورت حال بدو بنمودند

بنات النعش و پروین لب گشودند

به نثر و نظم خود او را ستودند

به چشمان پدر تا می نمودند

ز یکدیگر به مهرش می ربودند

حسودان هم در آن نزدیک بودند

ز حال او تفحص می نمودند

بدین قانون ترقی می نمودند

ز انواع نفایس می فزودند

گهی گفتند و گاهی می شنودند

به هر غم زان نشاطی می فزودند

پس از حالش تفحص ها نمودند

به بهتر مدحتی او را ستودند

چو گو از صحن میدان در ربودند

محبان گنج گوهر برگشودند

نه هم گفتند مرغان نی شنودند

مگر کان شب به خواب مرگ بودند

کجا رفتند یارانی که بودند

چنان رفتند پنداری نبودند

چو خورشید و قمر در روز و در شب

جمال خویشتن را می ستودند

ز چشم ما نهان گشتند و رفتند

[...]

دری از غیب بر رویم گشودند

به شمع معنی ام راهی نمودند

چو آن آتش که موسی را نمودند

دل پروانه زان آتش ربودند

زمره‌ای در شکست من بودند

جد نمودند و جهد فرمودند

بسا یاران که همدم می‌نمودند

وفادارانه خود را می‌ستودند

به یک جا بار بگشودند بودند

به حرف آشنایی لب گشودند