چه خوش وقتی و خرم روزگاری

که یاری بر خورد از وصل یاری

برافروزد چراغ آشنایی

رهایی یابد از داغ جدایی

چو یوسف شد به خوبی گرم بازار

شدندش مصریان یکسر خریدار

به هر چیزی که هر کس دسترس داشت

در آن بازار بیع او هوس داشت

شنیدم کز غمش زالی برآشفت

تنیده ریسمانی چند می گفت

همین بس گرچه بس کاسد قماشم

که در سلک خریدارانش باشم

منادی بانگ می زد از چپ و راست

که می خواهد غلامی بی کم و کاست

رخ او مطلع صبح صباحت

لب او گوهر کان ملاحت

ز سیمای صلاحش چهره پر نور

به اخلاق کرامش سینه معمور

نیارد بر زبان جز راستی هیچ

نباشد در کلام او خم و پیچ

یکی شد زان میانه اول کار

به یک بدره زر سرخش خریدار

ازان بدره که چون خواهی شمارش

بیابی از درست زر هزارش

خریداران دیگر رخش راندند

به منزلگاه صد بدره رساندند

بر آن افزود دولتمند دیگر

به قدر وزن یوسف مشک اذفر

بر آن دانای دیگر ساخت افزون

به وزنش لعل ناب و در مکنون

بدین قانون ترقی می نمودند

ز انواع نفایس می فزودند

زلیخا گشت ازین معنی خبردار

مضاعف ساخت آنها را به یک بار

خریداران دیگر لب ببستند

پس زانوی نومیدی نشستند

عزیز مصر را گفت ای نکو رای

برو بر مالک این قیمت بپیمای

بگفتا آنچه من دارم دفینه

ز مشک و گوهر و زر در خزینه

به یک نیمه بهایش برنیاید

ادای آن تمام از من کی آید

زلیخا داشت درجی پر ز گوهر

نه درجی بلکه برجی پر ز اختر

بهای هر گهر زان درج مکنون

خراج مصر بودی بلکه افزون

بگفتا کین گهرها در بهایش

بده ای گوهر جانم فدایش

عزیز آورد باز از نو بهانه

که دارد میل آن شاه زمانه

که در خیل وی این پاکیزه دامان

بود سر دفتر دیگر غلامان

بگفتا رو سوی شاه جهاندار

حق خدمتگزاری را بجا آر

بگو بر دل جز این بندی ندارم

که پیش دیده فرزندی ندارم

سرافرازی فزا زین احترامم

که آید زیر فرمان این غلامم

به برجم اختر تابنده باشد

مرا فرزند و شه را بنده باشد

چو شاه این نکته سنجیده بشنید

ز بذل التماسش سر نپیچید

اجازت داد تا حالی خریدش

ز مهر دل به فرزندی گزیدش

به سوی خانه بردش خرم و شاد

زلیخا شد ز بند محنت آزاد

به مژگان گوهر شادی همی سفت

دو چشم خود همی مالید و می گفت

به بیداریست یا رب یا به خواب است

که جان من ز جانان کامیاب است

به شبهای سیه کی بود امیدم

که گردد روزی این روز سفیدم

شبم را صبح فیروزی برآمد

غم و رنج شباروزی سرآمد

شدم با نازنین خویش همراز

سزد اکنون که بر گردون کنم ناز

درین محنتسرا بی غم چو من کیست

پس از پژمردگی خرم چو من کیست

چه بودم ماهیی در ماتم آب

طپان بر ریگ تفسان از غم آب

درآمد سیلی از ابر کرامت

به دریا برد ازان ریگم سلامت

که بودم گمره در ظلمت شب

رسیده جان ز گمراهیم بر لب

برآمد از افق رخشنده ماهی

به کوی دولتم بنمود راهی

که بودم خفته ای بر بستر مرگ

خلیده در رگ جان نشتر مرگ

درآمد ناگهان خضر از در من

به آب زندگی شد یاور من

بحمدالله که دولت یاریم کرد

زمانه ترک جان آزاریم کرد

هزاران جان فدای آن نکوکار

که آورد اینچنین نقدی به بازار

چه غم گر حقه گوهر شکستم

چو آمد معدن گوهر به دستم

به پیش نقد جان گوهر چه باشد

طفیل دوست باشد هر چه باشد

جمادی چند دادم جان خریدم

بنامیزد عجب ارزان خریدم

کی از نقد خود آن کس بهره بیند

که عیسی بدهد و خر مهره چیند

اگر خرمهره را بدرود کردم

چو عیسی آن من شد سود کردم

به شعر فکرت این اسرار می بیخت

سرشک از چشم گوهربار می ریخت

گهی در روی یوسف لال می بود

ز داغ هجر فارغ بال می بود

گه از هجر گذشته یاد می کرد

به وصلش خاطر خود شاد می کرد