نظر بحال دل خسته ام نمی فکنی

اگر چه روز و شب ای دوست در درون منی

صبا ز چین سر زلفت ار برد بوئی

بسی شکست که آرد به نافه ختنی

منم که عهد تو ای دوست نشکنم هرگز

[...]

نشان سطوت وحدت چو در عین فنا بینی

مقام قرب او ادنی شناسی پایه ادنی

ای به بوی تو صبا شیفتهٔ هر چمنی

عطرسایی چو خطت، بی سر و بی پا چو منی

تا شکست از شکن زلف توام شیشهٔ دل

حلقهٔ زلف تو را نام شده دل شکنی

سر و دستار ندارم که گدایان تو را

[...]

مرا محبتت ای رخت تو بعیدی هست

(اگر تو میل محبت کنی و گر نکنی)

بروز جمعه هم ای جامه سفید نظیف

(من از تو روی نه پیچم که مستحب منی)

خشیشی وصوف ارسجیفش کنی

و یا دگمه در بجیبش زنی

بدیماه و بهمن اگر پی زنی

چو رستم بگرمی و روئین تنی

سینه روزن روزن است از ناوک صیدافکنی

خانه دل را فروغ دیگر از هر روزنی

دارم از اشک شفق گون دور ازان خورشید روی

همچو گردون هر نماز شام پر خون دامنی

نیست آن اندام نازک را مناسب هر لباس

[...]

آخر ای سرو خرامان ز کدامین چمنی

که ز سر تا قدم آشوب دل و جان منی

لب ببستم ز سخن لیک به خلوتگه جان

گاه دل با تو و گاهی تو به دل در سخنی

بنما آن تن نازک ز قبا تا به چمن

[...]

ای که به شیرین سخنی نرخ شکر می شکنی

حبک اضنی بدنی شوقک افنی وسنی

چهره برافروخته ای جان کسان سوخته ای

ماه کدامین فلکی شمع کدام انجمنی

دیده کنم فرش رهت چون تو به سویم گذری

[...]

جمع است خیرها همه در خانه و نیست

آن خانه را کلید بغیر از فروتنی

شرها بدین قیاس به یک خانه است جمع

وان را کلید نیست بجز مایی و منی

هان احتیاط کن که نلغزی ز راه خیر

[...]

ای پسر سری کش از دشمن نهفتن لازم است

به که از افشای آن با دوستان کم دم زنی

دیده ام بسیار از سیر سپهر کج نهاد

دوستان دشمن شوند و دوستیها دشمنی

ساخته از پی شکار فنی

کرده خود را شکار همچو منی

داشت در ده مقام بیوه زنی

تازه رویی و نازنین بدنی

من هم از شوق می کنم سخنی

ور نه مدحش چه حد همچو منی

مانع مه شود که در وطنی

بر فروزد چراغ بیوه زنی

بنشینی و ریش پهن کنی

بگشایی زبان به خوش سخنی

در نواحی مصر شیر زنی

همچو مردان مرد خود شکنی

آستین زد به هر نو و کهنی

داد دامن به چنگ خاربنی

شد به پیش رسول بیوه زنی

از نهال قبول میوه کنی

همچو سیمین لعبت از سیمش تنی

چون صراحی بر کشیده گردنی