دی صبحدم آن غیرت سرو چمنی

با من به سر کرشمه از کبر و منی

می‌گفت به خشم

کای مردم دیدهٔ تو سقّای رهم

باز آی که تا خاک رهم آب زنی

[...]

آنک نبود غمش ز مثل منی

سر دستیست در میان زنی

در آتش بسوز ار دم از دل زنی

کز آتش بود شمع را روشنی

چو بلبل شده فتنه برگلشنی

چو آهو شده صید شیرافکنی

پریزاده خفته در گلشنی

زبون گشته در دست اهریمنی

نه بهمن و دم را ز بهمن زنی

چو ذالی و بی‌مهر و تر دامنی

سزد گر دل از وی برون برکنی

همه چنگ در دامن من زنی

طلسمات را چون به هم برزنی

ز نیرو دل و جان برو برکنی

ببستند گفتی در روشنی

که ظلمات بودی در او روزنی

یکی گشت با هم دو جان در تنی

دو تن برزده سر ز پیراهنی

گل و گلشن و نغمه ارغنونی

صباح و صبوح و می ارغوانی

یغرّد فی المغار یدالمُغنّی

سلام اللهِ ما تلی المثانی

هر دم به تیز غمزه دلم را چه می‌زنی؟

خود را گذاشتم به تو خود در دل منی

بر هم زند ابرو و چشم تو وقت من

خود وقت کیست آنکه تو بر هم نمی‌زنی؟

ای رهروان عشق چو پرگار دورها

[...]

دی مرا گفت آن مه ختنی

که من آن توام تو آن منی

ما دو سر در یکی گریبانیم

چون جداما (ن) کند دو پیرهنی

گو لباس تن از میانه برو

[...]

محبت تو اماما فریضه چون روزه است

اگر تو میل محبت کنی و گر نکنی

کمال گو به تراویح بعد فرض عشا

من از روی تو نپیچم که مستحب منی

زلف تو که داشت عادت دل شکنی

میگفت به مشگ از پریشان سخنی

من با تو چنانم ای نگار چینی

کاندر غلطم که من توام یا تو منی

تب چرا درد سر آورد به نازک‌بدنی

که چو گل تاب نیاورد به جز پیرهنی

بر تن نازک او همچو عرق لرزانست

هر کجا هست تر و تازه گلی در چمنی

شکرش دارد و بادام زیان پنداری

[...]

دست ندارم از تو من گرچه ز پایم افکنی

تیزترم به دوستی گر همه تیغ میزنی

نیست ز هم مفارقت سایه و آفتاب را

هر طرفی که می‌روی من به تو و تو با منی

ای نفس صبا ز ما بر سر زلف او بگوی

[...]

راز معشوق حدیثیست نهان‌داشتنی

ای صبا پیش کس از قصه ما دم نزنی

شمع میخواست که راند سخن راز

نیک بودش که بر آمد به زبان سوختنی

خلوت راز واعظا نعرهٔ مستانه کجا و تو کجا

[...]

من کیم گفتی که گویم خاک نعلین منی

ماه من تا چند نعل باژگونه می‌زنی

گفته بودی دامنم روزی به دست افتد ترا

وعده افتادگان در پای تا کی افکنی

دم به دم آهنگ رفتن می‌کنی از پیش من

[...]