گنجور

 
خواجوی کرمانی

أرّوض الخُلدام مغنی الغوانی

أضوء الخَدِ أم برقٌ یمانی

رخت از آفتاب عالم‌افروز

درفشان در نقاب آسمانی

خدود الغید تحت الصُدغ ضاهت

حَدایق طُرّزَت بالضمیران

چو آن هندو ندیدم هیچ کافر

سِزاوار بهشت جاودانی

نَشُقّ الجَیبَ مِن نشر الخرامی

نحط الرجل فی ربع الغوانی

چه باشد گر دمی در منزل دوست

برآساید غریبی کاروانی

أری فی وجنتیها کُلّ یومٍ

جنانی طارّ فی روض الجنان

نباشد شکّری را این حلاوت

نباشد صورتی را این معانی

یغرّد فی المغار یدالمُغنّی

سلام اللهِ ما تلی المثانی

ز خواجو بگذران جامی که مست است

ز چشم ساقی و لحن اغانی