گفت ای دل گرچه خود تن می‌زنی

راز می‌دانی و نازی می‌کنی

زانک می‌گویی و شرحش می‌کنی

چون نشانی در تو نامد ای سنی

بر همه درس توکل می‌کنی

در هوا تو پشه را رگ می‌زنی

من بدان افراشتم چرخ سنی

تا علو عشق را فهمی کنی

باز از بعد گنه لعنت کنی

بر بلیس ایرا کزویی منحنی

آن بگوید دود هست و نار نی

نور شمعی بی ز شمعی روشنی

کودکان خرد را چون می‌زنی

چون بزرگان را منزه می‌کنی

هم‌چنین سگ گر برو سنگی زنی

بر تو آرد حمله گردد منثنی

چون بدین عذر اعتمادی می‌کنی

بر حوالی اژدهایی می‌تنی

صاحب باغ آمد و گفت ای دنی

از خدا شرمیت کو چه می‌کنی

عامیانه چه ملامت می‌کنی

بخل بر خوان خداوند غنی

پیش این شاهان هماره جان کنی

بی‌خبر ایشان ز غدر و روشنی

تا کنی مر غیر را حبر و سنی

خویش را بدخو و خالی می‌کنی

زانک نامی بیند و معنیش نی

چون بیابان را مفازه گفتنی

دختری دارم لطیف و بس سنی

آرزو می‌بود او رامؤمنی

گر تو می‌خواهی که سر را بشکنی

آب را و خاک را بر هم زنی

خاک در چشم قلاوزان زنی

کاروان را هالک و گمره کنی

ور نباشد گوهر و نبود غنی

عادت شیرین خود افزون کنی

رو نماید از طریق زادنی

گر نباشد از علوقش ره‌زنی

گر منی گنده بود هم‌چون منی

چون به جان پیوست یابد روشنی