بخش ۱۰۲ - جواب گفتن خر روباه را کی توکل بهترین کسبهاست کی هر کسبی محتاجست به توکل کی ای خدا این کار مرا راست آر و دعا متضمن توکلست و توکل کسبی است کی به هیچ کسبی دیگر محتاج نیست الی آخره
گفت من به از توکل بر ربی
می‌ندانم در دو عالم مکسبی
کسب شکرش را نمی‌دانم ندید
تا کشد رزق خدا رزق و مزید
بحثشان بسیار شد اندر خطاب
مانده گشتند از سؤال و از جواب
بعد از آن گفتش بدان در مملکه
نهی لا تلقوا بایدی تهلکه
صبر در صحرای خشک و سنگ‌لاخ
احمقی باشد جهان حق فراخ
نقل کن زینجا به سوی مرغزار
می‌چر آنجا سبزه گرد جویبار
مرغزاری سبز مانند جنان
سبزه رسته اندر آنجا تا میان
خرم آن حیوان که او آنجا شود
اشتر اندر سبزه ناپیدا شود
هر طرف در وی یکی چشمهٔ روان
اندرو حیوان مرفه در امان
از خری او را نمی‌گفت ای لعین
تو از آن‌جایی چرا زاری چنین
کو نشاط و فربهی و فر تو
چیست این لاغر تن مضطر تو
شرح روضه گر دروغ و زور نیست
پس چرا چشمت ازو مخمور نیست
این گدا چشمی و این نادیدگی
از گدایی تست نه از بگلربگی
چون ز چشمه آمدی چونی تو خشک
ور تو ناف آهویی کو بوی مشک
زانک می‌گویی و شرحش می‌کنی
چون نشانی در تو نامد ای سنی
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این متن به بحثی در مورد توکل بر خدا و تجربه‌های انسانی می‌پردازد. شخصی در این گفتگو به عدم دانایی خود در مورد کسب و شکرگزاری اشاره می‌کند و می‌گوید که نمی‌داند چگونه باید شکر خدا را به جا آورد تا روزی و نعمت بیشتری بیابد. سپس بعد از بحث‌هایی بین آنها، یک نکته مهم به میان می‌آید که باید از افتادن در دشواری‌ها پرهیز کرد و در عوض در صبر و شکیبایی بمانند.
به تصویر کشیدن یک مرغزار سرسبز و حیواناتی که در آرامش در آنجا زندگی می‌کنند، نمادی از آرامش و نعمت است. در این جا، فردی که در آن مرغزار نیست و در عذاب است، مورد کنایه قرار می‌گیرد که چرا از وضعیت سخت خود شاکی است در حالی که در بیرون از آن جو آرامش وجود دارد. در انتها، تأکید می‌شود که درک انسانی و شکرگزاری فرد به خود او بستگی دارد و از جایی آمده که آگاهی و شادی را به درستی نداشته است.
هوش مصنوعی: او می‌گوید که من نمی‌دانم در دو جهان هیچ‌چیز به اندازه توکل بر خدا خوب و مفید است.
هوش مصنوعی: من نمی‌دانم چگونه باید شکرگزاری کنم، زیرا هنوز نداشته‌ام که رزق و روزی خدا به من برسد و لطف بیشتری نصیبم شود.
هوش مصنوعی: آنها در بحث و گفت‌وگو بسیار مشغول شدند و از سؤال و جواب‌هایشان به بن‌بست رسیدند و نتوانستند به نتیجه‌ای برسند.
هوش مصنوعی: پس از آن به او گفت که در این سرزمین نباید خود را به خطر بیندازید.
هوش مصنوعی: تحمل در دشتی بی‌آب و سنگی، نشانه‌ی نادانی است، زیرا دنیای حقیقت و واقعیت بسیار وسیع و گسترده است.
هوش مصنوعی: از اینجا به طرف دشت برو، آنجا جایی است که سبزه‌ها در کنار جویبار روییده‌اند.
هوش مصنوعی: در جای دل‌انگیز و زیبایی، علف‌های سبز و تازه‌ای رشد کرده‌اند که مانند بهشت به نظر می‌رسند.
هوش مصنوعی: سعادت و خوشحالی به آن موجودی می‌رسد که در جایی آرام و دل‌انگیز قرار بگیرد، به طوری که دیگران نمی‌توانند او را ببینند.
هوش مصنوعی: در هر گوشه‌ای از این سرزمین، آب زلالی وجود دارد و حیوانات در آنجا در امنیت و آرامش زندگی می‌کنند.
هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که کسی به دیگری می‌گوید که چرا اینقدر از خود ناراحتی و هیچ اشاره‌ای به واقعیت‌های اطراف خود نمی‌کند. به نوعی، این فرد از دیگران می‌خواهد که به واقعیت‌ها توجه کنند و از نگرانی‌های بی‌مورد دوری کنند.
هوش مصنوعی: خوشی و زیبایی و شکوه تو کجاست؟ این بدن لاغر و ناتوان تو چه حالتی دارد؟
هوش مصنوعی: اگر توصیف زیبایی‌های بهشت و رویدادهای آن، نادرست و فریبنده باشد، پس چرا هنوز هم چشمانت از شنیدنش پر از شادی و سرمستی نیست؟
هوش مصنوعی: این شخصی که به نظر می‌رسد فقیر و نیازمند است، نشان‌دهندهٔ بی‌توجهی و نادیده گرفتن ارزش‌های درونی خود در وضعیت ناگوارش است و این وضعیت ناشی از فقر و تنگدستی‌اش نیست، بلکه به دلیل ناتوانی در شناخت خود و ریشهٔ وجودی‌اش است.
هوش مصنوعی: وقتی که از چشمه به‌وجود آمدی، آیا به خشکی خواهی گرایید؟ یا اینکه مانند آهو سرشار از بوی خوش و عطر خواهی بود؟
هوش مصنوعی: چون تو در توصیف و بیان آنچه می‌گویی، نشانه‌ای از وجود خودت پیدا نمی‌شود، این کار بی‌معناست.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.