هزار اشتر از بختی و جنگلی

دو صد اسپ تاتاری و جزغلی

به نام خداوند یزدان اعلی

که دارای دهرست و دادار مولی

ملیک سماوات و خلاق ارضین

به فرمان او هر چه علوی و سفلی

نشستم بر آن ناقهٔ آل پیکر

[...]

ببستش به خم کمند یلی

گو شیرفش پهلو زابلی

ز هر شاخساری شکفته گلی

سراینده بر هر گلی بلبلی

یکی زور کرد آن مه زابلی

به بازو گرفتش به چنگ یلی

ززینت رباید چو از پردلی

زما دور ماند مه کابلی

به مردانگی یل کابلی

به هندوستان و به هر منزلی

به بینی تو آن سکری زابلی

بدین گونه کردی بکین پر دلی

ز لشکرگهِ چینیان غلغلی

برآمد که آشفته شد هر دلی

فرو داشت کشتی به یک منزلی

شد آشفته مردم ز خیره دلی

به چهره سراسر گل زاولی

به غمزه همه جادوی بابلی

گه شیهه آشفته ی بیدلی

مر او را تگی دورتر منزلی

شکسته دلان چون خروش یلی

بدیدند با خنجر کابلی

بدین مهربانی و نیکودلی

روا دارم ار جان من بگسلی

دگر آلت رزم و ساز یلی

زره بود با خنجر کابلی

بیامد بدیدش به ده منزلی

سپاهی بدین تیزی و یکدلی

روی من شد چو زر و دیده چو سیم

از پی بخششت ای خواجه علی

رسم آن سیم بر دیدهٔ من

چون خداییست بر معتزلی

خواندم حکایتی ز کتابی که جمع کرد

اندر حکایت خلفا زید باهلی

گفتا که داد مامون یک شب دو بدره زر

بر نغمت سحاق براهیم موصلی

کس کرد و باز خواست دگر روز بدره‌ها

[...]

گشت بی‌او به قدرت ازلی

از ثناء خفی و لطف جلی

نه بپرسید کاهلی ز علی

چون شنید از زبان دل گسلی