آمنان را من بترسانم به علم

خایفان را ترس بردارم به حلم

من که خروبم خراب منزلم

هادم بنیاد این آب و گلم

زود درمان کن که می‌لرزد دلم

که بدرد از میوهٔ دل بسکلم

راز پنهان با چنین طبل و علم

آب جوشان گشته از جف القلم

کهنه‌دوزان گر بدیشان صبر و حلم

جمله نودوزان شدندی هم به علم

سهو و نسیان را مبدل کن به علم

من همه خلمم مرا کن صبر و حلم

گفت آخر امر فرمود او به حلم

هر دو امرند آن بگیر از راه علم

خود تو پوشیدی بترها را به حلم

ورنه می‌دانی فضیحتها به علم

ای ز تو ویران دکان و منزلم

چون ننالم چون بیفشاری دلم

غیر آن جعد نگار مقبلم

گر دو صد زنجیر آری بگسلم

از کجا جوییم علم از ترک علم

از کجا جوییم سلم از ترک سلم

من همی‌گویم بس و تو مفضلم

گفته کین هم گیر از بهر دلم

بار فراق دوستان بس که نشست بر دلم

می‌روم و نمی‌رود ناقه به زیر محملم

بار بیفکند شتر چون برسد به منزلی

بار دل است همچنان ور به هزار منزلم

ای که مهار می‌کشی صبر کن و سبک مرو

[...]

تا تو به خاطر منی کس نگذشت بر دلم

مثل تو کیست در جهان تا ز تو مهر بگسلم

من چو به آخرت روم رفته به داغ دوستی

داروی دوستی بود هر چه بروید از گلم

میرم و همچنان رود نام تو بر زبان من

[...]

دو کونش یکی قطره از بحرِ علم

گنه بیند و پرده پوشد به حلم

در آورد ملکی به زیر قلم

کز او بر وجودی نیامد الم

به سبزه کجا تازه گردد دلم

که سبزه بخواهد دمید از گلم؟

منه فخر الرسول فی العالم

هکذی انبیاؤه اعلم

هرچه دل راند بر زبان قلم

هست از آثار عشق در عالم

گرچه از روی عفو تو خجلم

رحم کن زان که بس شکسته دلم