همانگه گمان برد روشن دلم

که من بیخ کین از جهان بگسلم

یکی آرزو خواست روشن دلم

همی دل از آن آرزو نگسلم

از این رای گر تاب گیرد دلم

دل تیره گشته ز تن بگسلم

یا رب ز گناه زشت خود منفعلم

وز قول بد و فعل بد خود خجلم

فیضی به دلم ز عالم قدس رسان

تا محو شود خیال باطل ز دلم

به نزدیک اویست جان و دلم

ز جان و دل خویش چون بگسلم

همه آرزوها شود در دلم

بماند چو رای از جهان بگسلم

بدو گفت خون شد زانده دلم

ز زخم مژه تا دل اندر گلم

رسید اندر آن پیل و چتر و علم

به یک ضرب تیغش علم شد قلم

نشان سنان تو دارد دلم

ز سودای عشق تو پا در گلم

ز یزدان بدین بازماند دلم

پس آنگاه دل را ز تن بگسلم

زنور عبادت شکوفد دلم

نبینم زمانی ملال والم

همی داغ دیگر نهی بر دلم

ز من بگسلی، من ز جان بگسلم

که از دیرباز این سخن در دلم

همی دارم و دل همی بگسلم

ز شادی ببالید بر رخ گلم

ز رامش بخندید جان و دلم

چو خواهید کآرام گیرد دلم

بهانه ز روی زمین بگسلم

حکمت و فطنت وکیاست و علم

همّت و سیرت و مروت و حلم

ذات او سوی عارف و عالم

برتر از اَیْن و کَیف وز هل و لم

داده اِشراف بر همه عالم

مر ورا کردگار لوح و قلم

جمله یاران او ز دانش و علم

کیسه‌ها دوخته ز حکمت و حلم

سیرت و خلق او مؤکّدِ حلم

خرد و جان او مؤیّدِ علم