سخت‌تر بینم به هر دم مشکلم

چون بپردازم از این مشکل دلم

ذوق و طرب نیست در آب و گلم

درد طلب نیست به جان و دلم

عشق نار اللّه آمد در دلم

سوخته این مزرعه آب و گلم

بادی ز کوی دلبر شیرین شمایلم

آمد شکفت از نفسش غنچهٔ دلم

زان می کزان صعود کند جان نازلم

زان می کزان عروج کند جسم سافلم

هزار سال که ضحاک پادشاهی کرد

ازو نماند به جز نام زشت در عالم

اگرچه دولت کسری بسی نماند ولی

به عدل و داد شدش نام در زمانه علم

آه کزین سفر نشد جز تب و تاب حاصلم

داد ز سعد روشنم وای ز بخت مقبلم

رخت کجا کشم کزین غایله خیز منزلم

بار فراق دوستان بسکه نشسته بردلم

تا شدی از کنار من نیست جز این دو حاصلم

اشک مدام ساغرم آه چراغ محفلم

با تو هلاک کام دل بی تو حیات مشکلم

تا تو به خاطر منی کس نگذشت بردلم

کامشب از اقبال بخت مقبلم

گشت رخسارت سراج محفلم

بار غم بنشسته سنگین بر دلم

ناقه کی خیزد به زیر محملم

خیال رویتوبیرون نمی رودزدلم

بلی به عشق تو آمیخته است آب وگلم

اگر که رشته عمر مرا ز هم گسلی

گمان مدار که پیوند دوستی گسلم

غیاب روی تو بامن چه می تواند کرد

[...]

از فراقت نه چنان تنگ دلم

که توان گفت چه سان تنگ دلم

به چه سان تنگ بود دیده مور

تنگ گردیده چنان تنگ دلم

گر به محشر ببرندم به بهشت

[...]

چون شدی روشن بکن روشن دلم

خواهم آسان از توگردد مشکلم

برده صبرم از دل و از کف دلم

ز آن بود دستم به سر پا در گلم

با نگاهی برده است از کفدلم

عشق او آمیخته است اندرگلم

از تو صد امید بود اندر دلم

وه یکی ز آن صد نیامد حاصلم

چه خونها که از او بود در دلم

نشدگاهی آسان از اومشکلم

گفت: تنگ است ای شه خوبان دلم

زندگی باشد از این پس مشکلم

تا فروزانست شمع محفلم

بر مزن آتش ز گریه بر دلم

کوفیان بستند بار محملم

رفتم اما ماند پیش تو دلم