هر چه آن را من ز اول قابلم

کی توانم کز وی آخر بگسلم

گه ز تیغ ستمی همچو قلم

فرق سر شق شده رنج و الم

ای نهال چمن جان و دلم

غنچه باغچه آب و گلم

بزن شیشه خشم را سنگ حلم

بشو ظلمت جهل را زآب علم

بگفتا زد این نقش آب و گلم

وز آن تربیت یافت جان و دلم

ز انفاستان گشت حل مشکلم

به سر حد جمعیت آمد دلم

مهین بانو چو بیرون شد ز عالم

به شیرین پادشاهی شد مسلم

پس آنگه گفتش ای سلطان عالم

به تو سلطانی عالم مسلم

کمال عالمان نبود بجز علم

کزو یکسر تواضع زاید و حلم

دل ز تو در ملکت جان زد علم

من ز تو دل زنده هم از اولم

دل ز تو در ملکت جان زد علم

من ز تو دل زنده هم از اولم

یوسف شه نشان صاحب علم

شاه یعقوب خان صاحب حلم

ز شوقت ز بس خون که ریزد دلم

بسویت نیایم که پا در گلم

ای جمال جان فزایت وایه جان و دلم

مهر رخسار تو کرده خانه در آب و گلم

دعوی عقل و قرار ما هم از دیوانگیست

ورنه با سودای عشق او که گوید عاقلم

کشته شمشیر هجرانست جان بیدلان

[...]

روشن ز ماه روی تو شد منزل دلم

وز زلف سرکشت همه سوداست حاصلم

گشتم غریق بحر غم و در تعجبم

گر لطف بیکران نکشیدی بساحلم

فکر دقیق من بمیان تو ره نبرد

[...]

ای مهر تو کرده خانه در جان و دلم

بسرشته غم عشق تو در آب و گلم

از بهر نثار تو ندارم چیزی

جز جان و دلی ازین بغایت خجلم

خوشه چین خرمن اهل دلم

خاک راه رهروان کاملم

یاد خود ک ن مونس جان و دلم

وارهان از قیدهای مشکلم

مشکلم افتاد حل کن مشکلم

چیست برگو چارۀ جان و دلم

موجزن شد بحر شوقش در دلم

عشق ا و سر بر زد از آب و گلم