اگر چه شوخ من از دیدن منت رنجست

مرنج جان من از مشتری درین بازار

نه خضر خط تو بخشد ز رحمتم آبی

نه من کنم غم دل از حجاب خود اظهار

بدیر از آن رخ سرخ آذری فروزانست

که بت بسوخته و آتش گرفته در زنار

ورای کشتن خود آرزو نکرد دلم

که عاشقانه سر و پای کرده است ایثار

دگر نظیر منت همدمی نبندد نقش

مکن تو حکم غضب گر بدین کنم اصرار

یقین و عالم پر فتنه نیست اینهمه تیز

مهل حبیب من این خسته را توهم بس خوار

مگر ز شوق تو خیزم بسر چو دود که من

بسوی دوست نیایم مگر بدین هنجار

رهم کجاست زخونی که ریزد از دل و چشم

بجانب تو که پا در گلم ز گریه زار

به صد هزار حریف از برات در جنگم

بصد هزار ضعیف از هوای تو غمخوار

نه درد درد چو من میچشند سر بازان

نه آه سرد چو من میکشند هم اغیار

گلی و لاله رخی لیک به ز سر و قدت

مهی و سر و قدی لیک به ز لاله عذار

یکی که شکل تو دیدست و قامتت داند

که خود روا نبود نسبتت بسرو و چنار

نه من که چرخ سگ و بنده تا نشد پیشت

بدین طلب قدم آخر نزد بصفه بار

خوشست مست شراب طرب لبت ز قدح

که هستمت چو سگ و بنده تا بروز شمار

اگر تنم نه ز دست غمت بجان بودی

نمی شد از ستمت کار دل برو دشوار

تکبر از دل ما طالبان مجو حاصل

که جان محرم ما قابلیست عشق شعار

مدار اینهمه جان غمین مدام به درد

که هست جام غمین بیرخت بهمزده کار

از آن دلم ز تو زارست و تن چونال مدام

که دانم آن شرف، این دل تمام عیار

قد تو شاخ گل و جان زار مانده حزین

چو اهل دین بیقین گوشه گیر از آن رفتار

به بندگی تو تا روز و شب زیم دارم

چو بندگان لقب از دولتت سعادت یار