سوم آنک دارم یکی نو پزشک

که علت بگوید چو بیند سرشک

فغستان ببارید خونین سرشک

همی رفت با فیلسوف و پزشک

بفرمود تا رفت پیشش پزشک

که علت بگفتی چو دیدی سرشک

چنان بد که روزی بیامد پزشک

ز کاهش نشان یافت اندر سرشک

به شبگیر هور اندر آمد پزشک

نگه کرد و بی‌بار دیدش سرشک

چو از باد عنوان او گشت خشک

نهادند مهری بروبر ز مشک

بگسترد کافور بر جای مشک

گل و ارغوان شد به پالیز خشک

به دارو چو یک هفته بستی پزشک

دگر هفته خون آمدی چون سرشک

بیاگند یکسر به کافور و مشک

به دیبا تنش را بکردند خشک

به پستانها در شود شیرخشک

نبودی به نافه درون نیز مشک

چو خط از نسیم هوا گشت خشک

نوشتند و بر وی پراگند مشک

همان چشمهٔ عنبر و عود و مشک

دگر گنج کافور ناگشته خشک

هر آنکس که دل تیره دارد ز رشک

مر آن درد را دور باشد پزشک

همی در بارید بر خاک خشک

همی‌آمد از بوستان بوی مشک

چو چیره شود بر دل مرد رشک

یکی دردمندی بود بی‌پزشک

ز بازارگانان تر و ز خشک

درم دارد و در خوشاب و مشک

اگر بیخ حنظل بود تر و خشک

نشاید که بار آورد شاخ مشک

وگر ناسزا را بسایی به مشک

نبوید نروید گل از خار خشک

همان چون سرشک قلم کرد خشک

نهادند مهری بروبر ز مشک

گلابست گویی هوا را سرشک

بر آسوده از رنج مرد و پزشک