چو او سی و شش پادشا را بکشت

نگر تا چه دارد ز گیتی به مشت

نیاکان ما را یکایک بکشت

به بیدادی آورد گیتی به مشت

چنان شد که دینار بر سر به تشت

اگر پیر مردی ببردی به دشت

دو چندان که رشتی به روزی برشت

شمارش همی بر زمین برنوشت

سوی خانه برد آن طرازی که رشت

دل مام او شد چو خرم بهشت

همه شهر بگرفت و او را بکشت

بسی گوهر و گنجش آمد به مشت

برفتند و زیشان به جز نام زشت

نماند و نیابند خرم بهشت

به پیش اندرون شهر و دریا بپشت

دژی بر سر کوه و راهی درشت

هرانکس کزان تخمه آمد به مشت

به خنجر هم اندر زمانش بکشت

بدانگه که شاه اردوان را بکشت

ز خون وی آورد گیتی به مشت

زمانه به شمشیر ما راست گشت

غم و رنج و ناخوبی اندر گذشت

کنون سالیان اندر آمد به هشت

که جز به آرزو چرخ بر ما نگشت

به دشمن هرانکس که بنمود پشت

شود زان سپس روزگارش درشت

نهالی همه خاک دارند و خشت

خنک آنک جز تخم نیکی نکشت

همه خاک دارند بالین و خشت

خنک آنک جز تخم نیکی نکشت

چو سال اندر آمد به هفتاد و هشت

جهاندار بیدار بیمار گشت

ز گفتار نیکو و کردار زشت

ستایش نیابی نه خرم بهشت

فراوان کس از لشکر او بکشت

چو طایر چنان دید بنمود پشت

ازیشان کس از بیم ننمود پشت

بسی نامور شاه ایران بکشت

چو قیصر که فرمان یزدان بهشت

به ایران به جز تخم زشتی نکشت