اگر یک تن از راه من بگذرند

دم خویش بی‌رای من بشمرند

بداندیش و بیکار و بدگوهرند

بدین زیردستی نه اندر خورند

بفرمای تا پیش تو بگذرند

پی خویشتن بر زمین بسپرند

ز خورشید گردنده بر بگذرند

چوما را ز دانندگان نشمرند

که این بی کرانه یکی لشکرند

ز اندیشه ما همی‌بگذرند

همه بوم با من بدین یاورند

اگر کهترانند اگر مهترند

همه شهر ایرانش فرمان برند

ازان تخمهٔ هرگز به دل نگذرند

بفرمود تا کار او بنگرند

همه رومیان را به زندان برند

به رای و به دل ویژه با قیصرند

نهانی به اندیشه دیگرند

بزرگان که با من به جنگ اندرند

به گفتار ایشان همی‌ننگرند

همه شهر یاران مرا کهترند

اگر کهتری را خود اندر خورند

دگر آنک گفتی مراکهترند

بزرگان که با طوق و با افسرند

که تا اسب گردان به آخر برند

پرآگند زینها همه بشمرند

بزرگان کشور ورا یاورند

اگر یاورانند گر کهترند

بدرگاه او هرک ویژه‌ترند

برادرت راکهتر وچاکرند

همی باژ و ساوش بتوران برند

سوی شاه ایران همی ننگرند

همه یک ز دیگر دلاورترند

چو خورشید تابان بدو پیکرند

ز گودرزیان آن کجا مهترند

بدان رزمگاهت همه بی‌سرند

مگر خاک‌گر سنگ خارا خورند

چو روزی سرآید خورند و مرند

ز ما هرک خواهد همه مهترند

بزرگند و با تخت و با افسرند