تا که شمع جمال او برشد

حال پروانه نوع دیگر شد

پرتوی نور او بتافت ولیک

جان شیرین او در آن سر شد

تا نشستم به مکتب غم تو

[...]

دیده ای کاو به سر کوی وفا رهبر شد

بی تکلّف به همه ملک جهان سرور شد

دیده ام بی تو نمی دید جهان را گویی

توتیای شب وصل تو ورا رهبر شد

جان همی داد دلم در هوس دیدارت

[...]

جمال روی تو بر ملک دل چو سرور شد

دو چشم بخت من از دیدنش منوّر شد

چو آفتاب جمالت برآمد از مشرق

جهان حسن و لطافت تو را مقرّر شد

چو روشنی رخت دید آفتاب ز رشک

[...]

چو خورشید جمالت جلوه گر شد

جهان از جلوه ات با زیب و فر شد

رخت چندان که در انوار افزود

بهر ساعت ظهوری بیشتر شد

عدم را داد جودت نقد هستی

[...]

از تو آن منع چون مقرر شد

در خیالت چنین مصور شد

ریگ از اکسیر قدومش زر شد

بطن وادی صدف گوهر شد

به دل اندوه او انبوهتر شد

به گردون دودش از اندوه بر شد

به خوبی گل به بستانها سمر شد

ولی از عقد شبنم خوبتر شد

زلیخا را ازان شوری دگر شد

به یوسف میل جانش بیشتر شد

چو آن سرو از گلستانش بدر شد

گلستانش ز زندان تیره تر شد

جمالش را سر و کاری دگر شد

ز عهد بیشتر هم پیشتر شد

بهر قدمت تمام سر شد

بر چرخ به سروری سمر شد

آشفتگی از سرش به در شد

بین شیشه شکن که شیشه گر شد

برگ گلش از گلاب تر شد

جیبش ز سرشک پر گهر شد

آن داغ که داشت تازه تر شد

وان باغ که کاشت تازه بر شد

مسکین پدرش ز خود بدر شد

آغشته به رشحه جگر شد

چو در شیرین و فرهادم نظر شد

قلم در دست من چون نیشکر شد

هزارش خار غم زان در جگر شد

پری دیوانه بد دیوانه تر شد

چو مستان، مست گشت و بی خبر شد

ز عشقش مست بود او مست تر شد

زمان هجر و ناکامی به سر شد

غمی گر بود از خاطر به در شد