بر اوج حسن چون خورشید فردی

ولی هرگز به گرد ما نگردی

ازانم چون شفق در خون که بی تو

نهاده ست آفتابم رو به زردی

شود طی بر دعاهای تو یکسر

[...]

ای خواجه مرا به لطف خود پروری

زآوردن پشت و دنبه فربه کردی

بنشستی و دنبه را به رغبت خوردی

بردی به شکم آنچه به پشت آوردی

ای مهر که نیست چون تو عالم گردی

زین رهرویم ببخش راه آوردی

امروز که را دیدی کاندر ره عشق

بر رخ بودش گردی و در دل دردی

چنان ز پایه مردی فتاد خواجه برون

ز بس فسردگی و خام ریشی و سردی

که گر هزار فضیلت رسد ز مردانش

قدم برون ننهد از حدود نامردی

کَی به نعمت کسی شود دل گرم

چون ز منّت کنند دم سردی

غیرِ بادِ خزانِ منّت نیست

آفت روضۀ جوانمردی

کاش این فکر پیش ازین کردی

غم این کار پیش ازاین خوردی

شیب کافورسای چون گردی

بر سرت بیخت گرد دم سردی

نه ازین کار در دلش دردی

نه ازین راه بر رخش گردی

بر لب دجله گازری کردی

روزی خود ز گازری خوردی

سالها هر چه خواستی کردی

عمرها هر چه خواستی خوردی

صد شب از عمر خویش کم کردی

غم آن از غرور کم خوردی

کاش این گریه پیش ازین کردی

غم این کار پیش ازین خوردی

گر نشیند به دامنش گردی

باشد آن گرد بر دلش دردی

هر شبی دیده پر نمک کردی

جگر خود به آن نمک خوردی

گفت من آن که زخم او خوردی

به تمناش سر فرو بردی

گه بدو دست در کمر کردی

گه ز لبهای او شکر خوردی

کش ازین غم به دل بود دردی

یا ازین راه بر رخش گردی

سر به تقلید وی برآوردی

هر چه دیدی ز وی همان کردی

گرمخویی کنند و دم سردی

در حق آن عوان باوردی

صبح تا شام خدمتش کردی

خوان کشیدی و سفره آوردی