ببوی من پری سوی من آید

یکایک قصه غیبم نماید

رسولی کین رسالت زو برآید

بجز نور تو غیری را نشاید

هر لحظه بروئی دگر آن روی نماید

هر دم بمن از باب دگر یار درآید

جانا بدل پاک نظر کن رخ او بین

آئینه صافی چو همه روی نماید

اعمی نتواند که به بیند مه رویت

[...]

جمال روی تو هرگه نقاب بگشاید

ز زیر پرده هر ذره مهر بنماید

بعشوه جان جهانی کند اسیر بلا

بیک کرشمه دل جمله خلق برباید

فسانه گشت بعالم بحسن خال و خطت

[...]

جز بندگیم کاری از دست نمی آید

من بنده فرمانم، تا دوست چه فرماید؟

تو عمر من و وصلت آسایش عمر من

یارب! که رقیب تو از عمر نیاساید

ای گل، تو بحسن خود مغرور مشو چندین

[...]

گر ز من جز گنه نمی‌آید

از تو غیر از کرم نمی‌شاید

شاه درویش دوست می‌باید

تا از او عالمی بیاساید

یار می‌باید و نمی‌آید

غیر می‌آید و نمی‌باید

چو بنشینی چنان شاید که باید

چو برخیزی چنان باید که شاید

حریفی کز ادب دلکش نماید

ازو ترک ادب هم خوش نیاید

خامه چون تاج نامه آراید

دره التاج، نام او شاید

ای خداوند که چون مرکب آهو تک تو

ناورد کره گر آهو همه مرکب زاید

مرکبی دارم و از حسرت یک مشت علف

بر علفزار فلک بیند و دندان خاید

نسبتی هست چو با اسب تو او را در اصل

[...]

خوش آن که ره عشق بتی پیماید

برخاک رهش روی ارادت ساید

یک سو نظرش که غیر پیدا نشود

دل در طرفی که یار کی می‌آید

تا آن گرهش ز گه گشاید

ابروش گره‌گشا نماید

ز ما غیر از گنهکاری نیاید

گناه آید ز ما چندانکه باید

که چون منظور سوی مکتب آید

به او آهنگ دمسازی نماید

نه یاری تا در یاری گشاید

زمانی از در یاری درآید

چو آن کش وقت رحلت کردن آید

به عالم دیدهٔ حسرت گشاید

فسون سازی که این افسون نماید

بدینسان بر سر افسانه آید

زمین بوسید آنطوری که شاید

دعایش کرد آن نوعی که باید