با هر دمنی از آن ولایت

می‌کرد ز بخت بد شکایت

در سایهٔ جفت باد جایت

وز دام گشاده باد پایت

لیلی ز پدر بدین حکایت

رنجید چنانکه بی‌نهایت

ای منشی نامهٔ عنایت

بر فتح و ظفر ترا ولایت

زین پس من و خاک بوس پایت

گردن نکشم ز حکم و رایت

ای آفتاب سرکش یک ذره خاک پایت

آب حیات رشحی از جام جانفزایت

هم خواجه تاش گردون دل بر وفا غلامت

هم پادشاه گیتی جان بر میان گدایت

هم چرخ خرقه‌پوشی در خانقاه عشقت

[...]

ای پرتو وجودت در عقل بی نهایت

هستی کاملت را نه ابتدا نه غایت

هستی هر دو عالم در هستی تو گمشد

ای هستی تو کامل باری زهی ولایت

ای صد هزار تشنه، لب‌خشک و جان پرآتش

[...]

پدر بگشاد راهش در هدایت

به پیش او فرو گفت این حکایت

پدر در پیش او کرد این حکایت

ز افلاطون یونانی روایت

ای جان و دلم به جان و دل مولایت

از جای شدم ز عشق یک یک جایت

تو شمعِ منی و منْت پروانه شدم

جز سوخته سر میننهم بر پایت

چو جانش بود مشغول اندر آیة

ازو هجده حدیث آمد روایة

ولیکن چون رسد شهوة بغایت

ز شهوة عشق زاید بی‌نهایت

چو جائی تشنگی باشد بغایت

کشد در خویشتن آبی نهایت

ترا حجّت درین کُنه ولایت

تمامست ای پسر این یک حکایت

ولی اوّل نبی را در هدایت

نماید آفتابی در عنایت

چو دریابد وجود بی‌نهایت

دو عالم را عدم ماند ولایت

خموشش یافتم دایم بغایت

فرو رفته به بحری بی‌نهایت

حکیم ترمذی کرد این حکایت

ز حال آدم و حوا روایت

همه تن گر شود چون مار پایت

گریزی نیست ممکن هیچ جایت

چنان می‌زد کسی حدّش بغایت

که خون می‌ریخت بی‌حدّ و نهایت